Με αυταπάτες και αναμονή... ποτέ δεν ήρθε η αλλαγή!

Την τελευταία περίοδο μάθαμε πολλά και καινούργια πράγματα: “Η Ευρώπη είναι το σπίτι μας”, “Ο ΟΟΣΑ είναι συνέταιρος”, “Οι ΗΠΑ θα μας σώσουν από την κακιά ΕΕ (και η Ρωσία ενίοτε)”, “Η ελπίδα έρχεται... μέσα σε εκλογικό φάκελο”, “Τελειώνει η λιτότητα” και άλλα πολλά...

Η αλήθεια όμως είναι ότι όσο και να “μπαζώσεις” το μνημόνιο, γέφυρα δε γίνεται. Ακόμα και “τρεις μάγους με τα δώρα” να βαφτίσεις την Τρόικα, από πίσω θα βρίσκεται η ΕΕ, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ (άντε να προστεθεί και ο ΟΟΣΑ στο ρόλο του θείου βρέφους). Όσο και να ντύσεις ως “σωτήρες” τους ιμπεριαλιστές, παραμένουν αυτοί που αιματοκυλούν λαούς και διαλύουν χώρες. Είτε βάλεις γραβάτα είτε όχι, η “διαπραγμάτευση” παραμένει υποταγή.

Όλα αυτά τα ζητήματα, ασχέτως του πως παρουσιάζονται, έχουν πολιτική διάσταση και χρειάζονται συγκεκριμένες πολιτικές απαντήσεις. Απαντήσεις αναγκαίες καθώς από αυτά που συντελούνται καθορίζεται το μέλλον μας.

Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οι εκλογές που έγιναν πριν από δύο μήνες και ανέδειξαν το ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητική δύναμη με κάμποση γαρνιτούρα από ακροδεξιά ΑΝΕΛ, έγιναν σε μια περίοδο βαθιάς δομικής κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, όπου η χώρα βρέθηκε στο επίκεντρο ανταγωνισμών των ισχυρών της γης για το ποιος θα κυριαρχήσει στην περιοχή. Σε μία περίοδο που λόγω της αναγκαίας επίθεσης από μεριάς συστήματος στα δικαιώματά μας, το παλιό πολιτικό σκηνικό αποδυναμώθηκε έως και κατέρρευσε. Από την άλλη αυτές οι εκλογές επιστέγασαν μια περίοδο που αν και στην πρώτη της φάση (2010-2012) υπήρξαν μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις, στη συνέχεια (2012-2014) αυτό το οποίο κυριάρχησε σε μεγάλο βαθμό, με τη συμβολή του ρεφορμισμού, ήταν η λογική της αναμονής και των εκλογικών αυταπατών.

Φτάνοντας πάλι στο σήμερα, η λεγόμενη διαπραγμάτευση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που μονοπωλεί τη συζήτηση και χαρακτηρίζεται ως προαπαιτούμενο για οτιδήποτε άλλο, εκφράζει συγκεκριμένα πράγματα. Καταρχάς, την ολοένα και μεγαλύτερη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στις επιταγές του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Κατά δεύτερο, την ολοένα και εντονότερη προσπάθεια των ιμπεριαλιστών να ρίχνουν πιο βαθιά στα δίχτυα τους χώρες και λαούς. Τέλος την προσπάθεια του ντόπιου κεφαλαίου να διεκδικήσει καλύτερους όρους στα πλαίσια πάντα εξάρτησης, ακόμα και μέσα από τυχοδιωκτισμούς.

Η κυβερνητική “διαπραγμάτευση”, ασχέτως του πώς παρουσιάζεται, σε καμία περίπτωση δε στοχεύει να εξυπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά αντιθέτως με τη λογική του μικρότερου κακού προσπαθεί να μας κάνει συνένοχους στην συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Και όλα αυτά συμβαίνουν όχι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μόνο αφερέγγυος στις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, όπως τον εγκαλούν διάφοροι και από τα αριστερά (δεν έσκισε τα μνημόνια, ή δε διέγραψε το χρέος), αλλά πολύ απλά επειδή αποδέχεται (ή δεν παραδέχεται) την εξάρτηση και την κυριαρχία του κεφαλαίου. Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει λόγο να λειτουργήσει διαφορετικά καθώς δεν εκφράζεται το αντίπαλο δέος ενός διεκδικητικού κινήματος, που δε θα κάνει “αριστερή αντιπολίτευση”, αλλά θα θέτει του όρους του πέρα και έξω από τα πλαίσια διαχείρισης του συστήματος.

Ειδικότερα στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τα δείγματα γραφής της “ελπίδας” είναι χαρακτηριστικά. Ο νόμος πλαίσιο συνεχίζει να υφίσταται στο ακέραιο και η μόνη κουβέντα που γίνεται, μένει στο “διάλογο” για αναπροσαρμογή ορισμένων διατάξεών. Οι διαγραφές που αποτελούσαν στοιχείο αιχμής του προηγούμενο διαστήματος παραμένουν, μετατρέποντας το συλλογικό δικαίωμα στις σπουδές σε ένα ατομικό “συμβόλαιο τιμής”. Οι ταξικοί φραγμοί παραμένουν στο ακέραιο, τη στιγμή που ο υπουργός ζητά να αυτοδιαχειριστούμε τη φτώχεια μας, κάνοντας έκκληση στους μαθητές να δηλώνουν σχολές που οι γονείς μπορούν να τους στείλουν. Επίσης η εντατικοποίηση και η πειθάρχηση εν καιρώ “αριστερής” κυβέρνησης καλά κρατεί, το Άσυλο παραμένει στον αέρα, ενώ η σίτιση-στέγαση-συγγράμματα τείνουν να αποτελέσουν είδος πολυτελείας. Τέλος το κερασάκι στην τούρτα είναι η συνέχιση αναδιάταξης του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με τις εξαγγελίες για ένα ακόμα “ελπιδοφόρο” σχέδιο Αθηνά.

Όσο και να χρησιμοποιούν κάποιοι τον όρο “Αριστερά” εκφυλίζοντας το νόημά του, για εμάς δεν μπορεί η Αριστερά παρά να είναι διεκδικητική και σε ρήξη με τον κόσμο της εκμετάλλευσης.

Απαιτείται όσο ποτέ οι φοιτητές στο πλευρό της εργατικής τάξης και συνολικά του λαού, να πατήσουν στα πόδια τους και να αναπτύξουν ένα κίνημα ανεξάρτητο από το κράτος, που δε θα άγεται και θα φέρεται από τις κυβερνητικές επιλογές, αλλά θα συγκρούεται με την κυρίαρχη πολιτική.

Ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί να έχει το ρόλο του συμβουλάτορα και του χειροκροτητή νομοσχεδίων στη βουλή, με κινήσεις εντυπωσιασμού, αλλά θα βλέπει τη δική του προοπτική στη σύγκρουση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.

Καμία αναμονή! Όλοι στις Γενικές μας Συνελεύσεις!

Κανείς δε θα μας χαρίσει αυτά που δε θα διεκδικήσουμε!

Κάτω η αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ - ΔΝΤ
Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους!