Η αλήθεια είναι συνάδελφοι, ότι δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στο ΤΕΙΘ, ήρθε η ώρα να δούμε τι γίνεται και στην σχολή μας. Δυστυχώς η κύρια άποψη που ακούγεται αυτό τον καιρό είναι η εξής: Λεφτά δεν υπάρχουν, συμβιβαστείτε. Κάτι τέτοιο δεν προβάλλεται μόνο από το (ελλιπές) καθηγητικό προσωπικό, αλλά και από κάποιους φοιτητές. Όμως, πόσο εύκολος μπορεί να είναι ο συμβιβασμός με θέματα που επηρεάζουν άμεσα την ζωή μας στην σχολή και κατά πόσον ευθυνόμαστε εμείς για αυτά; Ας δούμε λοιπόν, κάποια από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας καθημερινά.
Τα υλικά και τα αναλώσιμα για τα εργαστήρια, έχουν μειωθεί κατά πολύ, αυτό νομίζω είναι εμφανές σε όλους μας. Δύο παραδείγματα είναι αρκετά για να περιγράψουν το σκηνικό. Η έκκληση του καθηγητή του εργαστηρίου της Παθολογοανατομίας να προσέχουμε τις καρέκλες, μην τυχόν και σπάσουν διότι πού λεφτά για άλλες, και η μη ολοκληρωμένη, πολλές φορές θεωρητική εκτέλεση των εργαστηριακών πειραμάτων, λόγω έλλειψης κατάλληλων υλικών. Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει μόνο στα Ιατρικά Εργαστήρια. Ολόκληρο το ΤΕΙΘ, αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα σε υλικοτεχνική υποδομή και καθηγητές. Πετρέλαιο δεν μπήκε φέτος λόγω χρεών του Ιδρύματος, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε ούτε τις ποδιές μας να φορέσουμε εξαιτίας του κρύου. Η δικαιολογία; Το κράτος δεν έχει χρήματα. Μπορούμε συνάδελφοι να κοστολογήσουμε την ασφάλεια μας και τις σπουδές μας; Ορισμένα πράγματα όπως επαρκής εξοπλισμός στα εργαστήρια, ζέστη κ.α, πρέπει να είναι αυτονόητα. Και αν σπάσει μια καρέκλα του εργαστηρίου, εμείς θα καθόμαστε όρθιοι γιατί δεν υπάρχουν λεφτά; Ή μήπως αν το κράτος δεν έχει να πληρώσει τον ΟΑΣΘ, εμείς θα σταματήσουμε να πηγαίνουμε στην σχολή; Είναι δικαίωμά μας να διεκδικούμε τα αυτονόητα, να απαιτούμε αυτά τα οποία δικαιούμαστε.
Πέρα από την λειψή υποδομή, μεγάλο πονοκέφαλο αποτελούν για πάρα πολλούς φοιτητές της σχολής μας, οι αλυσίδες. Αλυσίδες πάει να πει, ότι αν δεν μπορείς να παρακολουθήσεις ένα μάθημα γιατί δεν πέρασες το προηγούμενο, γεγονός που σε πάει πίσω χρονικά στις σπουδές σου, με αποτέλεσμα πολλοί σπουδαστές να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της διαγραφής. Μα, θα πουν αρκετοί, εδώ τίθεται θέμα προαπαιτούμενης γνώσης. Πώς θα παρακολουθήσεις Βιοχημεία 2 χωρίς να έχεις περάσει την Βιοχημεία 1;Άρα κάποιος που πέρασε την Βιοχημεία 1 με πέντε, διαθέτει τα γνωστικά εφόδια για να συνεχίσει σε αντίθεση με κάποιον που κόπηκε με τέσσερα; Ακόμα και αν δεχτούμε τα επιχειρήματα περί επιστημονικού σκοπού και γνώσης, από την στιγμή που οι φοιτητές δεν μπορούν να εξασκηθούν σε εργαστηριακές ασκήσεις λόγω ανυπαρξίας υλικών, ή λόγω μεγάλου αριθμού παιδιών ανά εργαστήριο, για ποια παρεχόμενη γνώση μιλάμε; Είναι πραγματικά ζήτημα γνώσης λοιπόν; Και ας μην ξεχνάμε ότι ένα κόψιμο σε ένα μάθημα αλυσίδας σημαίνει περισσότερα χρόνια σπουδών, που σημαίνει περισσότερα έξοδα για τον φοιτητή και την οικογένειά του.
Κατά την άποψη μας, οι αλυσίδες, τα όρια φοίτησης, οι διαγραφές φοιτητών κ.α. δεν είναι τυχαία γεγονότα. Όλα τα παραπάνω εντάσσονται σε αυτό που ονομάζουμε εντατικοποίηση. Η εντατικοποίηση των όρων σπουδών, που εκφράστηκε με τον Νόμο Πλαίσιο τον οποίο ψήφισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ,και συνεχίζει να εφαρμόζεται υπό τις ευλογίες της συγκυβέρνησης, επηρεάζει το σύνολο των φοιτητών και πολύ περισσότερο τα παιδιά από λαϊκές οικογένειες, πολλά από τα οποία εξαιτίας του δυσβάσταχτου οικονομικού κόστους εξωθούνται σε παραίτηση από τις σπουδές τους, με αποτέλεσμα σιγά-σιγά να δημιουργείται ένα πανεπιστήμιο λίγων και εκλεκτών, στο οποίο δεν θα μπορούν να έχουν πρόσβαση παιδιά από φτωχές οικογένειες.
Η εντατικοποίηση τόσο στο ΤΕΙΘ, όσο και στην σχολή μας, θα προχωράει και θα εντείνεται, από την στιγμή που δεν συναντά αντίσταση από μέρους μας. Είναι ανάγκη λοιπόν, εμείς, οι φοιτητές, να βάλουμε την δική μας σφραγίδα στις εξελίξεις. Να καταλάβουμε ότι η κατάσταση δεν θα αλλάξει αν δεν την αλλάξουμε εμείς. Πως αν δεν μαζευτούμε να συζητήσουμε για τα προβλήματα της σχολής κανείς δεν θα το κάνει, και δεν θα ενδιαφερθεί να το κάνει για εμάς. Η δύναμή μας είναι ο σύλλογος, ο οποίος αρκετά χρόνια τώρα έχει αφεθεί σε λάθος χέρια, με αποτέλεσμα οι φοιτητές να έχουν χάσει το δικαίωμα να απαιτούν και να διεκδικούν. Και σε τελική ανάλυση....για να νικήσουμε, πρέπει πρώτα να τολμήσουμε να αγωνιστούμε.
ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ:
- Να εξοπλιστεί η σχολή με την κατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή για να πραγματοποιούνται σωστά τα εργαστήρια
- Να καταργηθούν οι αλυσίδες. Κάθε σπουδαστής να δηλώνει ελεύθερα όσα μαθήματα επιθυμεί
- ΟΧΙ στις διαγραφές φοιτητών
- Κάτω ο Νόμος - Πλαίσιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου