Για την απόφαση της δίκης Κορκονέα - Σαραλιώτη

Ενοχους χωρίς ελαφρυντικά έκρινε το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αμφισσας τους ειδικούς φρουρούς Επαμεινώντα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη για τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου το Δεκέμβρη του 2008 στα Εξάρχεια, δολοφονία που αποτέλεσε το έναυσμα για μια ολόκληρη νεολαιίστικη –και όχι μόνο– εξέγερση. Και επέβαλε στον πρώτο την ποινή της ισόβιας κάθειρξης για «ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο» και στον δεύτερο 10ετή φυλάκιση για «απλή συνέργεια» στη δολοφονία. Και οι δύο μεταφέρθηκαν στις φυλακές Δομοκού, ενώ έχουν ασκήσει έφεση, ευελπιστώντας σε ευνοϊκότερες ποινές. Η αίσθηση «δικαίωσης» ή «απόδοσης δικαιοσύνης» που μπορεί να νιώσει ο καθένας που εξοργίστηκε με τη δολοφονία αυτή από την καταδίκη των δολοφόνων αυτών μπορεί πολύ γρήγορα να… αδυνατίσει, αν αναλογιστούμε πως:

Πρώτο: Η υπόθεση δεν έχει «κλείσει» οριστικά, δεδομένης και της δίκης στο Εφετείο. Καμιά «εμπιστοσύνη» δεν μπορεί να υπάρχει στην αστική ταξική «Δικαιοσύνη» και στις «εκπλήξεις» που επιφυλάσσει.

Δεύτερο: Ο Κορκονέας κι ο Σαραλιώτης μπορεί να καταδικάστηκαν, δεν «καταδικάστηκε» όμως η πολιτική που «όπλισε» το χέρι τους, η πολιτική ενός συστήματος που τους «γεννά». Το αντίθετο! Αυτή «ζει και βασιλεύει» -και δεν θα μπορούσε να ’ταν διαφορετικά- μέσα από την ένταση της καταστολής και της κρατικής τρομοκρατίας, μέσα από την ποινικοποίηση των αγώνων, τη «στοχοποίηση» του ίδιου του λαού, της νεολαίας, των απεργών, των διαδηλωτών, την αφαίρεση των στοιχειωδέστερων δημοκρατικών δικαιωμάτων. Οταν μάλιστα, στη φάση που έχουμε μπει, «απαιτείται» σκλήρυνση, όξυνση και αναβάθμισή της!

Τρίτο: Καθοριστικό για την απόφαση που πάρθηκε ήταν πως το ενδεχόμενο «ν’ ανάψει πάλι η φωτιά» από μια «ευνοϊκή» για τους δολοφόνους ποινή, να βγει η νεολαία (αλλά και ο λαός!) ξανά, μαζικά και μαχητικά, στους δρόμους θα ήταν μια εξέλιξη που δεν θα επιθυμούσε σε καμιά περίπτωση το σύστημα και οι διαχειριστές του. Ειδικά στη σημερινή φάση της συνολικότερης επίθεσης στο λαό, ειδικά όταν «ανοίγει» πιο σφοδρά και η επίθεση στο μέτωπο της παιδείας. Και μπροστά σ’ αυτό το ενδεχόμενο, δεν διστάζει να «θυσιάσει» ακόμα και κάποια απ’ τα «παιδιά του» και πραιτοριανούς του.

Βεβαίως αυτά ισχύουν, χωρίς να υποτιμούμε ούτε τη σημασία του όποιου κινήματος αναπτύχθηκε –σ’ όποιο βαθμό και όπως αναπτύχθηκε– σχετικά με τη δίκη αυτή, ιδιαίτερα κατά το ξεκίνημά της (στη μακρινή απ’ το κέντρο των εξελίξεων Αμφισσα, με ό,τι πολιτικές και διαδικαστικές συνέπειες είχε αυτό) ούτε βεβαίως και την ίδια την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 που, όπως είπαμε, λήφθηκε πολύ σοβαρά υπόψη απ’ τους κρατούντες όσον αφορά τα πιθανά ενδεχόμενα σε περίπτωση… «αθώωσης» (γιατί έχουμε δει και «αθωώσεις» μετά την ολοκλήρωση των εφέσεων και τη χρήση των «ευνοιών» του νόμου, θυμηθείτε τις περιπτώσεις Μελίστα και Καλαμπόκα) ή επιβολής «ποινών χαϊδέματος».
πηγή: Προλεταριακή Σημαία