Σκέψεις με αφορμή την 28η Οκτώβρη

Αντιγράφουμε από το Antigeitonies

28η Οκτωβρίου η Ελλάδα γιορτάζει. Γιορτάζει το ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός στον ιταλικό φασισμό. Ένα όχι που μπορεί μεν να αναγκάστηκε να το πει ο, επίσης φασίστας, Μεταξάς σήμανε όμως πολλά για αυτόν το λαό. Ξεκίνησε μια 10ετία περιπετειώδη, μια δεκαετία αντίστασης και αγώνων κατά κάθε ξένου κατακτητή, κατά των Γερμανών αρχικά και στη συνέχεια Άγγλων και Αμερικανών αλλά και κατά της δωσίλογης αστικής τάξης και του συνόλου σχεδόν των πολιτικών της που όχι απλά συνεργάστηκαν αλλά στήριξαν, όπως και στηρίζουν, την εξουσία τους σε αυτούς.

Ο ελληνικός λαός πολέμησε στα αλβανικά βουνά και μετά την ήττα σχεδόν αμέσως ξεκίνησε την αντίστασή του. Για λευτεριά και λαοκρατία. Δημιούργησε το ΕΑΜ, την ΕΠΟΝ, το δικό του επαναστατικό στρατό, τον ΕΛΑΣ στη στεριά και τον ΕΛΑΝ στη θάλασσα. Ψυχή της αντίστασής του οι κομμουνιστές, το τότε επαναστατικό ΚΚΕ, που παρά τα μύρια όσα προβλήματά του (πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά), παρά το ότι η αστική τάξη παρέδωσε πολλούς κομμουνιστές, μαζί και τον Γενικό του Γραμματέα τον Ζαχαριάδη, στους κατακτητές, κατάφερε σε συνθήκες κατοχής να ανασυγκροτηθεί και να ρίξει το σύνθημα της οργάνωσης του λαού. Πολιτικής και ένοπλης. Της πραγματικής λαϊκής οργάνωσης και όχι της ψευδεπίγραφης που επικαλούνται πολλοί και διάφοροι σήμερα.

Εκατοντάδες χιλιάδες εργατών, αγροτών, φοιτητών, μαθητών, άντρες και γυναίκες οργανώθηκαν στο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και τις βοηθητικές του οργανώσεις. Σύντομα απελευθέρωσαν περιοχές ολόκληρες, το μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας, όπου δημιουργήθηκαν λαϊκοί θεσμοί εξουσίας. Στις μεγάλες πόλεις οργάνωναν διαδηλώσεις και εμπόδιαζαν τον κατακτητή πολλές φορές να εφαρμόσει τα σχέδιά του. Όπου ως ένα βαθμό αναπτύχθηκε και ιδεολογική πάλη, ιδιαίτερα στις γραμμές του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, για το βάθος των αλλαγών που έπρεπε να γίνουν (όπως π.χ. για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών). Κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό και ελάχιστοι, δυστυχώς, αναφέρουν στα βιβλία τους.

Η απελευθέρωση του μεγαλύτερου μέρους της χώρας έφερε και τη κυβέρνηση του βουνού την ΠΕΕΑ με έδρα τις Κορυσχάδες στην Ευρυτανία. Μια κυβέρνηση που συμμετείχαν εκτός από τα κόμματα του ΕΑΜ και κάποιοι αστοί πολιτικοί, από τους μετρημένους στα δάχτυλα, που αντιτάχθηκαν στη γερμανική κατοχή.

Το τέλος του πολέμου βρήκε σχεδόν όλη την Ελλάδα ήδη απελευθερωμένη. Από το λαό της. Όχι από τους Άγγλους, όπως λέει η «σύγχρονη» ιστορία, ούτε πολύ περισσότερο από τον παππού του σημερινού πρωθυπουργού, όπως μας είπε ο εγγονός πέρυσι! Ο παππούς, που αργότερα τον ονόμασαν και «Γέρο της Δημοκρατίας» ήρθε από την Αίγυπτο, όπου αυτός και η παρέα του, η αγγλόφιλη μερίδα της αστικής τάξης, έτρεξαν να κρυφτούν για να μας φέρει με τη σειρά του τους Άγγλους κατακτητές ώστε να εμποδίσουν το λαό να πάρει την εξουσία.

Εκτελώντας τις διαταγές των αφεντικών του Άγγλων (οποιαδήποτε ομοιότητα με τα σημερινά δεν είναι καθόλου τυχαία!) αυτός και οι όμοιοί του ματοκύλησαν το ελληνικό λαό λίγες μέρες μετά την απελευθέρωση. Είναι γνωστά τα Δεκεμβριανά του 1944. Οδήγησαν χιλιάδες αγωνιστές στην εξορία και στις φυλακές, αφόπλισαν τον ΕΛΑΣ και στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό με τους πολιτικούς πρόγονους του ΛΆΟΣ και της Χρυσής Αυγής τους χίτες και τους ταγματασφαλίτες συνεργάτες των Γερμανών που λυμαίνονταν ολόκληρες περιοχές και δε δυσκολεύτηκαν να μετατραπούν σε αγγλόφιλοι μέσα σε μια νύχτα. Με τις πλάτες και την ολόπλευρη στήριξη αλλά και ηγεσία των, συμμάχων του αντιφασιστικού αγώνα κατά τα άλλα, Άγγλων.

Βέβαια για να γίνουν όλα αυτά βρήκαν πάτημα. Πάτημα στην υποχωρητικότητα της ηγεσίας του ΕΑΜ και κυρίως του ΚΚΕ. Η ίδια ηγεσία που συνέβαλε στη δημιουργία της Εθνικής Αντίστασης, στη πιο κρίσιμη περίοδο της επανάστασης έκανε πίσω, δεν έδειξε καμιά εμπιστοσύνη στο λαό, υπερτίμησε τις δυνάμεις του αντίπαλου και στο όνομα της «εθνικής συνεννόησης» και του μη εμφύλιου, (τη στιγμή που είχε με το μέρος της το 90% του λαού) έδειξε μια απαράδεκτη υποχωρητικότητα που έφτασε στα όρια της προδοσίας. Ενώ από τη περίοδο της κατοχής ακόμη υπήρχαν ξεκάθαρες εκδηλώσεις, ακόμη και ένοπλες (π.χ. Σάμος, Μέση Ανατολή) εχθρότητας από τους Άγγλους και τους ντόπιους λακέδες τους αυτή επέμενε στη …συνεννόηση και υπέγραφε την παράδοση ουσιαστικά.

Αναδείχτηκαν τότε όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που κουβάλαγε το ΚΚΕ από τη περίοδο της ίδρυσής του. Και επειδή κάποιοι εκ των υστέρων κάνουν πως δεν ήξεραν τίποτα ή τα ήξεραν και προειδοποιούσαν αλλά δεν τους άκουγε ο Ζαχαριάδης να πούμε ότι σύσσωμη η ηγεσία του ΚΚΕ που μετά με μεγάλη άνεση αποδέχτηκε το ρεβιζιονισμό και εξελίχτηκε στα δύο ψευδεπίγραφα κόμματα, στα «ΚΚΕ» και «ΚΚΕ εσωτερικού», όχι μόνο ήταν εκεί αλλά αρχικά αποφάσιζε και μετά την επιστροφή του από το Νταχάου συναποφάσιζε μαζί με τον Ζαχαριάδη και την τάση του. Στήριξαν τις επιλογές του και τις κατευθύνσεις του, άσχετα αν αργότερα στα πλαίσια του εσωκομματικού ξεκαθαρίσματος απομακρύνθηκαν κάποιοι από αυτούς από την ηγεσία προσωρινά. Αλλά και όταν οι αποφάσεις ήταν στη σωστή κατεύθυνση έκαναν ότι μπορούσαν για να τις σαμποτάρουν.

Η συνέχεια γνωστή. Αφοπλισμός του λαού, εξορίες, κυνήγι και εξόντωση αγωνιστών, σφαγιασμός του Άρη, δεύτερη έξοδος στο βουνό. Ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας και πάλι ήττα. Για τον ΔΣΕ ίσως πούμε κάποια πράγματα σε κάποιο άλλο αφιέρωμα, με αφορμή κάποια άλλη επέτειο. Προς το παρών μια σκέψη μόνο. Κακώς έχει επικρατήσει και στην Αριστερά ο όρος «εμφύλιος». Ο ΔΣΕ ήταν η δεύτερη προσπάθεια του ελληνικού λαού να αντισταθεί στη νέα, αγγλοαμερικάνικη πια, κατοχή, ήταν η δεύτερη προσπάθεια να πραγματοποιήσει το όνειρο της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Λαοκρατίας, της επανάστασης σε τελική ανάλυση.