Κάθε χρόνο με την επέτειο της απόβασης των Αγγλοαμερικάνων (συγνώμη, των δυτικών συμμάχων) στη Νορμανδία, "βομβαρδιζόμαστε" με δεκάδες αφιερώματα για το γεγονός, τελετές απονομής παρασήμων, αναπαραστάσεις της απόβασης, για να μαθαίνουν οι νεότεροι, ντοκιμαντέρ, μαρτυρίες. Σε όλες τις περιπτώσεις υμνούνται ο ηρωισμός και οι θυσίες εκείνων που έπεσαν στις μάχες, αναφέρονται οι ανυπέρβλητες δυσκολίες που αντιμετώπισαν τα στρατεύματα αλλά και η… ακλόνητη πίστη των Δυτικών στην απελευθέρωση της Ευρώπης. Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε το γεγονός ότι πολλοί απλοί στρατιώτες σκοτώθηκαν στα γεγονότα εκείνα πιστεύοντας ότι με τη θυσία τους συμβάλλουν στην απελευθέρωση της υπό γερμανική κατοχή Ευρώπης, υπάρχουν μερικά πράγματα που όλως παραδόξως "διαφεύγουν" από τη μνήμη μερικών και δεν αναφέρονται.
Πρώτα απ' όλα δεν αναφέρεται ένα πολύ σημαντικό γεγονός, ότι δηλαδή η Σοβιετική Ενωση (ΣΕ) είχε ζητήσει να ανοίξει το δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη από το 1941 ακόμα, ώστε να μην αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο μέρος του γερμανικού στρατού μόνη της. Οι δυτικοί "σύμμαχοι", αν και το υποσχέθηκαν, εσκεμμένα κωλυσιεργούσαν ελπίζοντας σε μια ήττα της ΣΕ και σε αποδυνάμωση της ναζιστικής Γερμανίας, ώστε όταν οι συσχετισμοί θα είναι υπέρ τους να επέμβουν. Χαρακτηριστικά ο Τρούμαν είχε δηλώσει: "Αν δούμε ότι η Γερμανία κερδίζει τον πόλεμο, οφείλουμε να βοηθήσουμε τη Ρωσία. Κι αν τον κερδίζει η Ρωσία, οφείλουμε να βοηθήσουμε τη Γερμανία και με τον τρόπο αυτό ας τους αφήσουμε να σκοτώσουν όσο μπορούν περισσότερους…" («Τάιμς Νέας Υόρκης» 24/7/1941).
Αντίθετα, όταν ο Κόκκινος Στρατός μετά από πραγματικά τεράστιες θυσίες άλλαξε τη ροή του πολέμου και άρχισε να επελαύνει στην ανατολική Ευρώπη (απελευθέρωσε Ουκρανία και Πολωνία), συντρίβοντας τα ναζιστικά στρατεύματα, και ήταν ορατός ο κίνδυνος να φτάσει μέχρι τη Γερμανία, οι Δυτικοί άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο. Σκοπός τους βέβαια δεν ήταν να διώξουν το γερμανικό στρατό από τη δυτική Ευρώπη, αλλά να ανακόψουν τη νικηφόρα πορεία του Κόκκινου Στρατού και να συντρίψουν τα αριστερά ένοπλα κινήματα που είχαν ενισχυθεί σημαντικά σε πολλές χώρες και έθεταν ζήτημα εξουσίας (π.χ. αντάρτικο στην Ελλάδα, εξέγερση στο Παρίσι). Ετσι η απόβαση στη Νορμανδία ήταν μια καθοριστική κίνηση, ένα κομβικό γεγονός για την είσοδο των ΗΠΑ στην Ευρώπη, με στόχο τον έλεγχό της και την αλλαγή σκυτάλης από την αποδυναμωμένη πια Αγγλία.
Επίσης αποκρύπτεται το γεγονός ότι όλη σχεδόν η αεροπορία και οι περισσότερες μάχιμες μονάδες της Βέρμαχτ βρίσκονταν στο ανατολικό μέτωπο. Ακόμα κι όταν ήταν πλέον φανερό ότι θα γινόταν επέμβαση των Δυτικών στην Ευρώπη, οι Γερμανοί όχι μόνο δεν μετέφεραν στρατό δυτικά, αλλά εξακολουθούσαν να παίρνουν μάχιμες μονάδες από τα δυτικά προς το ανατολικό μέτωπο, ελπίζοντας μέχρι και την ύστατη στιγμή ότι οι Δυτικοί θα επιλέξουν τη συμμαχία με τη Γερμανία για την αντιμετώπιση του κοινού εχθρού, δηλαδή της ΣΕ. Γι' αυτό το λόγο οι Σοβιετικοί συνέχιζαν να επιμένουν για το δεύτερο μέτωπο. Ηθελαν να αποφύγουν αυτή την αντιστροφή των συμμαχιών.
Ακόμη, υπάρχει ένα αρκετά σημαντικό γεγονός που πολύ θα ήθελαν να το ξεχάσουν οι Δυτικοί. Στις αρχές του Γενάρη του 1945 τα γερμανικά στρατεύματα επιτέθηκαν με επιτυχία στην Αλσατία (ανατ. Γαλλία). Μάλιστα οι Δυτικοί ήταν έτοιμοι να εκκενώσουν το Στρασβούργο, αλλά την τελευταία στιγμή η εκκένωση ακυρώθηκε. Τις ίδιες μέρες, μια συμμαχική επίθεση στην Ιταλία (μάχη Αρδενών) αποτυγχάνει. Ετσι ο Τσόρτσιλ έστειλε κατεπείγον τηλεγράφημα στον Στάλιν με το οποίο σχεδόν τον παρακαλούσε να ξεκινήσει επιθέσεις ο Κόκκινος Στρατός. Ο Στάλιν απάντησε θετικά και σε λίγες μέρες ο σοβιετικός στρατός θα επιτεθεί με 150 μεραρχίες!! Η επίθεση εκτυλίχθηκε σε ένα μέτωπο 1.200 χιλιομέτρων από τη Βαλτική ως τα Καρπάθια. Μέσα σε 40 μέρες κατέρρευσε η γερμανική στρατιωτική μηχανή.
Τέλος, ποτέ δεν γίνεται λόγος για τη σφαγή 20.000 περίπου αμάχων από τους τυφλούς βομβαρδισμούς των Δυτικών, αμέσως μετά την απόβαση στην Νορμανδία.
Οι μέρες που πραγματικά άλλαξαν τη ιστορία του πολέμου σε καμιά περίπτωση δεν γράφτηκαν τότε από τους Δυτικούς, αλλά πολύ νωρίτερα, με τη νίκη των Σοβιετικών στο Στάλινγκραντ, που σήμανε και τη στροφή στην πορεία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Οσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να υποτιμήσουν τις θυσίες της ΣΕ στον πόλεμο αυτό, τα 20 εκατομμύρια του λαού της ΣΕ που θυσιάστηκαν τότε είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου