ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ- ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ!
ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΜΕΤΩΠΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ
ΓΙΑ ΣΠΟΥΔΕΣ –ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα κατάσταση. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου έσκασε σαν πέτρα στο «ποτήρι» που συσσωρεύονταν τα προβλήματα και τα αδιέξοδα με τα οποία το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης φορτώνει τη νεολαία. Η δολοφονία του Αλέξη ανέδειξε σε μαζική κλίμακα το πραγματικό, αποκρουστικό πρόσωπο ενός συστήματος που εχθρεύεται τη νεολαία, τα δικαιώματά της, την ίδια της τη ζωή.
Το ξέσπασμα οργής της νεολαίας για όλα όσα της αρνείται αυτό το σύστημα έθεσε ξανά στο επίκεντρο την πάλη για την ανατροπή μιας πολιτικής που «δολοφονεί» το παρών και το μέλλον της. Μιας πολιτικής που επειδή αφαιρεί κάθε προοπτική από τη νεολαία και το λαό επιχειρεί ολοένα και περισσότερο να τρομοκρατεί και να καταστέλλει τους αγώνες τους.
Και η νεολαία βγήκε στους δρόμους, γεμάτη οργή και θυμό για όλα όσα της αρνούνται, για όλα όσα την συνθλίβουν, για όλα όσα κάνουν το παρόν της γκρίζο και το μέλλον της μαύρο.
ΓΕΝΙΑ ΔΟΥΛΩΝ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΑΝΑΛΩΣΙΜΗ ΥΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ:
έτσι μας θέλουν, θα διαψευστούν!
Η νεολαία είχε και έχει πολλά μαζεμένα για αυτό το σύστημα και τους πολιτικούς του εκπροσώπους είτε είναι (σήμερα) η ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ(χθες). Ένα σύστημα που την προετοίμαζε με συστηματικό τρόπο να αποδεχτεί τη μοίρα που της επιφύλασσε.
Σε ένα σχολείο αποστεωμένο, απεχθές αλλά και εχθρικό για τη νεολαία. Στο οποίο κλιμακώνονται κατακόρυφα οι ταξικοί-εξεταστικοί, οικονομικοί, κοινωνικοί- φραγμοί. Που αποθεώνει την παπαγαλία και την ξέφρενη εντατικοποίηση (σπίτι - σχολείο-φροντιστήριο), τον ατομισμό και τον κανιβαλικό ανταγωνισμό. Που σπρώχνει χιλιάδες μαθητές των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε εκπαιδευτικές χωματερές τύπου ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Που πετάει –μέσω της βάσης του 10 – έξω από τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ δεκάδες χιλιάδες μαθητών. Και τους μετατρέπει σε υποψήφια θύματα των κολεγιαρχών και των εμπόρων της φτηνής και μιας χρήσης κατάρτισης(ΙΕΚ,ΚΕΚ).
Σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ στα οποία εφαρμόζονται ή πάνε να εφαρμοστούν όλες οι αντιδραστικές διατάξεις του ΝΟΜΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ, των ΝΟΜΩΝ της ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ. Που θέλει να διαμορφώσει ένα ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ ΚΙ ΕΚΛΕΧΤΩΝ κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, του ξένου και του ντόπιου καφαλαίου. Με καταργημένο το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία. Με δίδακτρα και φοιτητικά δάνεια. Πλήρως εντατικοποιημένο και με την απειλή της διαγραφής να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια φοιτητών- σπουδαστών. Με δύο -και όχι μόνο- κύκλους σπουδών που θα ξεσκαρτάρουν την «πλέμπα». Με κατάργηση των πτυχίων και των ενιαίων σπουδών και αντικατάστασή τους από πιστοποιήσεις. Με ανακύκλωση των αποφοίτων στον φαύλο κύκλο της δια βίου ανασφάλειας. Σε ένα Πανεπιστήμιο χωρίς Άσυλο, με τον συνδικαλισμό, την ελεύθερη σκέψη και δράση «υπό διωγμό», με τις καταλήψεις «εκτός νόμου».
Σε έναν «ελεύθερο» χρόνο χωρίς νόημα, σε μια ζωή χωρίς μέλλον. Που προσπαθεί να μετατρέψει τη νεολαία σε καταναλωτή των σκουπιδιών της «πολιτιστικής» βιομηχανίας του κεφαλαίου την ίδια στιγμή που την αποκλείουν από κάθε είδος πολιτιστικής δραστηριότητας. Που βάζει την μισή σε διάφανα κλουβιά για να την παρακολουθεί η άλλη μισή. Την ίδια στιγμή που η αποξένωση και η μοναξιά γίνεται ο μόνιμος σύντροφος των νέων. Που για τους πιο ανήσυχους προσφέρει ναρκωτικά κάθε είδους για να φύγουν από τη πραγματικότητα και να μην την αλλάξουν.
Στην κοινωνία με την πλειοψηφία των νέων να στοιβάζεται στα γραφεία ενοικίασης ανθρώπων και στα προγράμματα stage για μια δουλειά ότι να’ ναι, να εκβιάζεται μαζικά από την ανεργία. Που βλέπει τον εαυτό της και τους εργαζόμενους γονείς της να φτωχαίνουν όταν απέναντί της μεγαλώνει ο πλούτος και η χλιδή μιας ελάχιστης μειοψηφίας.
Σε ένα κόσμο που οι απολογητές του συστήματος παρουσιάζουν σαν τον καλύτερο δυνατό και πάντως σαν μονόδρομο. Την ίδια στιγμή που προσφέρει απλόχερα την φτώχεια και την ερημοποίηση σε ολόκληρες περιοχές του πλανήτη. Που καταδικάζει στον θάνατο και στην καταναγκαστική εργασία εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά σε όλη τη γη. Την ίδια στιγμή που με τις έξυπνες βόμβες, τα αεροπλανοφόρα τους και τους μισθοφορικούς τους στρατούς οι ιμπεριαλιστές με πρώτες τις ΗΠΑ δολοφονούν μαζικά τους λαούς, κομματιάζουν χώρες, χαράσσουν νέα σύνορα με ποτάμια αίματος. Στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, τώρα στη Παλαιστίνη. Για να ξαναμοιράσουν τον κόσμο, για να κυριαρχήσουν σ’ αυτόν.
Πάνω σε όλες αυτές τις μακροχρόνιες αντιδραστικές πολιτικές που εξαντλούσαν τις ανοχές και διέλυαν τις αυταπάτες μεγάλων τμημάτων της νεολαίας και του λαού επικάθισε η ορατή πια προοπτική μιας ραγδαίας επιδείνωσης των συνθηκών ζωής λόγω της οικονομικής και όχι μόνο κρίσης του καπιταλιστικού –ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η προοπτική επέκτασης της φτώχειας σε μεγάλα κομμάτια εργαζομένων, η κλιμάκωση των απολύσεων και της ανεργίας, η προώθηση σε ευρύτερη κλίμακα της μερικής απασχόλησης, της δουλειάς χωρίς κανένα δικαίωμα και καμιά ασφάλεια. Η ακόμα μεγαλύτερη όξυνση των ανταγωνισμών των μεγάλων δυνάμεων που μεγαλώνει τους κινδύνους για τους λαούς και φέρνει ξανά στο προσκήνιο τον εφιάλτη ακόμη και ενός γενικευμένου πολέμου. Το βάθεμα της εξάρτησης της χώρας μας από ΗΠΑ και ΕΕ και ταυτόχρονα η ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή της στην δίνη του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών που αυξάνει κατακόρυφα τους κινδύνους για τον δικό μας λαό. Η αποκοπή τελικά οποιασδήποτε διεξόδου προς ένα καλύτερο αύριο ήταν το καυτό έδαφος και η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη το φυτίλι που οδήγησε στην νεολαιίστικη έκρηξη.
Οι ΜΕΡΕΣ του ΔΕΚΕΜΒΡΗ, το ΣΥΣΤΗΜΑ και η ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Με έναν εκπληκτικά ορμητικό και οργισμένο τρόπο βγήκε η νεολαία στους δρόμους. Αυτήν που την είχαν λοιδωρήσει σαν ατομίστρια και ωφελιμίστρια. Και ξέσπασε την οργή της κατά κανόνα πάνω σε ότι γι αυτήν συμβόλιζε τους δολοφόνους του Αλέξη και της ζωής της, σε ότι συμβόλιζε την καθημερινή τρομοκρατία που δέχεται, την προκλητική χλιδή σε συνθήκες φτώχειας, σε ότι συμβόλιζε τις ανισότητες και την εξουσία που της επιβάλλει. Μια ολόκληρη γενιά λοιπόν έχει διαρρήξει τους δεσμούς της με το σύστημα. Είναι δευτερεύον γεγονός εάν οι αντιδράσεις της χαρακτηρίζονται ως ένα βαθμό από πολιτική ανωριμότητα, από ενέργειες ανώφελες ή που προσφέρονται για εκμετάλλευση από τον αντίπαλο. Το κύριο είναι ότι μια ολόκληρη γενιά εξεγείρεται και αναζητά το δρόμο της. Και θα τον βρει. Και θα ανακαλύψει πως για να γίνει η πάλη της πιο αποτελεσματική πρέπει να οικοδομηθεί ένας μαζικός αγωνιστικός προσανατολισμός που θα πηγαίνει μαζί με την ανάγκη της οργανωμένης πάλης και της περιφρούρησης των αγώνων της.
Το σύστημα τρόμαξε και επιστράτευσε όλα τα μέσα και τους μηχανισμούς που διαθέτει. Χρησιμοποίησε όλες τις δυνάμεις καταστολής, κρατικής βίας και τρομοκρατίας που έχει στα χέρια του. Τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης για να «αποδείξει» το δήθεν «τυχαίο του γεγονότος» της εν ψυχρώ δολοφονίας του Αλέξη. Το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε το ρόλο του σαν υπεύθυνο κόμμα της αστικής τάξης, «καταδίκασε τη βία», «άναψε ένα κερί» για να κρύψει τη συμβολή του σ’ αυτό το αντιδραστικό πλαίσιο που ζει η νεολαία και ο λαός, χρέωσε την αναταραχή στην ανικανότητα της ΝΔ και ζήτησε φυσικά εκλογές. Ενώ το ακροδεξιό ΛΑΟΣ ούρλιαζε ζητώντας ιδιώνυμα και σιγοντάριζε κύκλους που ζητούσαν αναστολή άρθρων του συντάγματος.
Η νεολαία ξέσπασε, και ξέσπασε με αυτόν τον τρόπο α) πρώτα από όλα για να εκφράσει την οργή της απέναντι στο σύστημα αυτό που δολοφονεί μεταφορικά και κυριολεκτικά και β) γιατί το λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα δεν είχε διαμορφώσει τους όρους για να το κάνει πιο αποτελεσματικά. Οι αιτίες για τις αδυναμίες που εμφάνισε το ξέσπασμά της είναι τουλάχιστον υποκριτικό(για να μην πούμε αντιδραστικό) να χρεώνονται στην ίδια. Βρίσκονται στην -για δεκάδες χρόνια- πολιτική αφοπλισμού και διάλυσης του κινήματος, στην αδυναμία της αριστεράς (είτε γιατί κάποια τμήματά της δεν θέλουν είτε γιατί άλλα δεν μπορούν) να διαμορφώσει μια μαζική αγωνιστική διέξοδο σε πλήρη ρήξη και αντιπαράθεση με το σύστημα τις πολιτικές του και τους εκπροσώπους του.
Η επίσημη αριστερά (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) τα τελευταία χρόνια έδωσαν δείγματα γραφής για την υποταγή τους στο σύστημα. Όταν, είτε στάθηκαν εχθρικά είτε υπονόμευσαν τους φοιτητικούς αγώνες ενάντια στο νόμο πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16. Χαρακτηρίζοντας δοτό τον αγώνα του Μάη-Ιούνη (ΚΚΕ), κατατέθοντας αντινομοσχέδια την στιγμή που η φοιτητική πορεία στις 8 του Μάρτη χτυπιόνταν βάναυσα από τις δυνάμεις καταστολής (ΣΥΝ). Προωθώντας και οι δύο τη γραμμή της μη εφαρμογής που έχει οδηγήσει στην εφαρμογή του νόμου πλαίσιου στα Πανεπιστήμια. Όταν υπονόμευσαν τον αγώνα των εργαζομένων ενάντια στην αντιασφαλιστική λαίλαπα της κυβέρνησης.
Μα και στις μέρες του Δεκέμβρη η στάση του παρά τις διαφορές τους είχε την ίδια βάση. Πήγαν και οι δύο (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) να συναντήσουν το Καραμανλή όταν η κυβέρνηση και το σύστημα είδε πως η καταστολή δεν ήταν αρκετή για σταματήσει το ξέσπασμα και έπρεπε να καλεστούν οι «υπεύθυνες κοινοβουλευτικές δυνάμεις» να δώσουν χέρι βοηθείας για να σταματήσει ο αγώνας. Και ανταποκρίθηκαν (περισσότερο ή λιγότερο). Με το ΚΚΕ να στέκεται απέναντι στο ξέσπασμα, να καταλαμβάνει σχολές για να μη γίνουν Γενικές Συνελεύσεις, να τα ρίχνει στη νεολαία που «το πολύ να χάσει ένα εξάμηνο». Από τη πλευρά του ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να πατήσει σε δύο βάρκες με κύριο στόχο να χρησιμοποιήσει την αγωνιστική έκρηξη της νεολαίας για την αναβάθμιση της θέσης του στο αστικό πολιτικό σύστημα και ταυτόχρονα να τη στρέψει σε ανώδυνους για το σύστημα κοινοβουλευτικούς δρόμους.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
ΚΑΙ ΤΑ «ΚΕΝΤΡΑ ΑΓΩΝΑ»
Από την άλλη από διάφορες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς τέθηκε σαν ζήτημα πολιτικού προσανατολισμού του κινήματος ο στόχος «κάτω η κυβέρνηση». Ο στόχος αυτός στις σημερινές συνθήκες και συσχετισμούς εκλογικοποιεί την αγωνιστική έκρηξη της νεολαίας. Ανοίγει το δρόμο για να χρησιμοποιηθούν οι αγώνες της νεολαίας στην -ήδη εξελισσόμενη και σε αντιδραστική τροχιά- ενδοαστική κόντρα των δυνάμεων του συστήματος για το ποιος και με ποιους όρους θα είναι ο επόμενος διαχειριστής του. Μάλιστα υπό τους σημερινούς όρους δεν θα ήταν έξω από τα πράγματα μια τέτοια εξέλιξη (που θα γίνει από τα πάνω και αντιδραστικά) να συμβάλλει στην ανασυγκρότηση του αστικού μπλοκ εξουσίας και να ανανεώσει τη δυνατότητά του να κλιμακώσει την επίθεση στις εργαζόμενες μάζες και τη νεολαία.
Από τις ίδιες πάνω- κάτω δυνάμεις προωθήθηκε η δημιουργία «Κέντρων Αγώνα». Θα συνηγορήσουμε απόλυτα στην αναγκαιότητα το ξέσπασμα της νεολαίας να βρει πολιτική αναφορά και στήριξη, στην ανάγκη πολιτικές, συνδικαλιστικές και κοινωνικές δυνάμεις να συντονίσουν τα βήματά τους για να υποβοηθήσουν στην συγκρότηση, την ανάπτυξη και την πολιτικοποίηση του κινήματος. Αυτό όμως που μας βρήκε και μας βρίσκει ΑΠΟΛΥΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟΥΣ είναι η προσπάθεια αυτά τα «Κέντρα Αγώνα» να ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ και να ΚΑΠΕΛΩΣΟΥΝ ΟΡΓΑΝΩΤΙΣΤΙΚΑ το κίνημα, τις Γενικές Συνελεύσεις σε σχολές αλλά και σχολεία, τις Συντονιστικές Επιτροπές Αγώνα σε κάθε σχολή, σε κάθε πόλη και πανελλαδικά. Είτε το συνειδητοποιούν οι δυνάμεις που το έπραξαν είτε όχι αυτά τα χαρακτηριστικά που έδωσαν σ’ αυτή τους τη προσπάθεια όχι μόνο μετατρέπουν σε λόγια του αέρα παλιότερες «διακηρύξεις αρχής» για το ρόλο των συνελεύσεων και της «άμεσης δημοκρατίας» αλλά ακυρώνουν την βάση και της δικής τους ύπαρξης και αναφοράς. Και ανοίγουν τον δρόμο για αυτόκλητους –κάθε είδους- «σωτήρες» της νεολαίας.
ΚΑΝΟΥΜΕ ΒΗΜΑΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ:
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ -ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ-ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ!
Οι μέρες του Δεκέμβρη, παρά τις σοβαρές αντίρροπες τάσεις που ήδη έχουν ενεργοποιηθεί από τα κέντρα του συστήματος (καταστολή, αποπροσανατολισμός, ενσωμάτωση) έχουν δημιουργήσει σημαντικές δυνατότητες για το κίνημα της νεολαίας.
Δεν μπορεί τη νεολαία να την ικανοποιεί ούτε ένας αυτοπεριορισμός των ζητημάτων που έχουν τεθεί στην κρατική τρομοκρατία ούτε η χρησιμοποίηση των αγώνων της για την αναζωπύρωση εκλογικών αυταπατών ή για εκπόνηση απογειωμένων σχεδίων «πτώσης» που αντικειμενικά «εκλογικοποιούν» το κίνημα της. Πρέπει να έρθει στο επίκεντρο της πάλης αυτό που έτσι κι αλλιώς αποτελούσε το ισχυρό πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο του ξεσπάσματός της: η αντιδραστική πολιτική του συστήματος. Η πρόταση αγώνα λοιπόν που μπορεί να δώσει προοπτική απεγκλωβισμένη από αυταπάτες και στοχεύοντας στην πολιτικοποίηση και ενεργοποίηση των λαϊκών μαζών είναι η ανάπτυξη και το ξεδίπλωμα των μαζικών εργατικών και νεολαιίστικων (εργαζόμενων, φοιτητών, μαθητών) κινημάτων που θα συνολικοποιούν και θα συγκλίνουν την αντιπαράθεσή τους με την πολιτική του συστήματος που καταδικάζει της εργαζόμενη πλειοψηφία και τους νέους σε μια ζωή χωρίς μέλλον, σε ένα μέλλον χωρίς ζωή.
Τα τμήματα της νεολαίας πρέπει να ξεδιπλώσουν πάνω σ’ αυτόν τον καμβά που ενοποιεί τους αγώνες τους, τα επιμέρους ζητήματα που τους έχουν τεθεί από το σύστημα. Στα σχολειά και τα πανεπιστήμια να υψώσουμε τη σημαία της αντίστασης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων σε ΣΠΟΥΔΕΣ- ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ. Να υψώσουμε τη σημαία της πάλης για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΡΥΘΜΙΣΗΣ. Να αντιμετωπίσουμε με μαζικούς όρους την κρατική τρομοκρατία και να υπερασπιστούμε τους αγωνιστές του κινήματος. Να υπερασπίσουμε το ΑΣΥΛΟ που βρίσκεται ακόμα μια φορά στο στόχαστρο του συστήματος και των υπηρεσιών του. Να υπερασπίσουμε τις συλλογικές διαδικασίες και τις αποφάσεις του κινήματος. Μοναδικός εκφραστής των πραγματικών διαθέσεων της νεολαίας οι γενικές συνελεύσεις σε σχολεία - πανεπιστήμια και τα συντονιστικά ανά πόλη και πανελλαδικά που θα προκύψουν στη βάση των αποφάσεών τους και για την προώθηση τους. Κανένα κέντρο δεν μπορεί να υποκαταστήσει την έκφραση των πραγματικών διαθέσεων, καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να τις αποτρέψει να εκφραστούν.
ΟΛΟΙ στις ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ! ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ τους ΑΓΩΝΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ!
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ, ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!
ΚΑΤΩ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ
ΟΛΟΙ στον ΑΓΩΝΑ για ΔΗΜΟΣΙΑ- ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ, για ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΚΕΨΗΣ-ΔΡΑΣΗΣ.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ.
ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ. ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΑΣ!
09/01/2009
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΕΙ –ΤΕΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου