Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017

Στο τραπέζι του «κοινωνικού διαλόγου»… θα μένουμε πάντα νηστικοί



(Με αφορμή την επαναφορά του θεσμού της συνδιοίκησης)

Με μπόλικη υποκρισία, ο Υπ. Παιδείας Γαβρόγλου επαναφέρει μέσα απ’ τον νέο κατάπτυστο νόμο του τον λεγόμενο θεσμό της συνδιοίκησης, τη συμμετοχή δηλαδή των φοιτητών στα όργανα διοίκησης των σχολών (σύγκλητος, τμήμα καθηγητών, πρυτανικό συμβούλιο). Αξίζει, νομίζουμε, να επισημάνουμε ορισμένα πράγματα σε σχέση με τον ρόλο αυτών των οργάνωνμέσα στις σχολές, ο οποίος για εμάς ήταν και παραμένει -ανεξάρτητα από τη μορφή και τον τίτλο-η επικύρωση και νομιμοποίηση της επίθεσης του συστήματος στα φοιτητικά δικαιώματα.

Καταρχάς, η επαναφορά αυτή εντάσσεται απ’ τη μία σε ένα επικοινωνιακό προφίλ που υιοθετεί ο Γαβρόγλου και η κυβέρνησή του και απ’ την άλλη στην προσπάθειά αμφότερων να ενσωματώσουν το φοιτητικό κίνημα.Η ίδια η συνδιοίκηση από «γεννησιμιού» της αποτέλεσε την πρώτη επίσημη προσπάθεια του συστήματος να καταστείλει ανώδυνα τους αγώνες των φοιτητών. Καθόλου τυχαία, στην Ελλάδα πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία του ’80 επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, σε μια περίοδο δηλαδή, όταν το φοιτητικό κίνημα και οι αντιστάσεις τουβρίσκονταν στο προσκήνιο, ενώ, και σε διεθνές επίπεδο εμφανίστηκε υπό ένα τέτοιο πρίσμα, με πιο ενδεικτικό παράδειγμα, τον Μάη του ’68. Καθόλου τυχαία, επίσης, η θεσμοθέτηση της συνδιοίκησης ποτέ δεν υπήρξεδιεκδίκηση του φοιτητικού κινήματος, πολύ απλά γιατί το ίδιο δεν την είχε καμιά ανάγκη. Στόχος της εμφάνισης των τάχα «δημοκρατικών»συνδιοικητικών οργάνων ήταν να απομακρυνθούνοι φοιτητές από τα γνήσια συλλογικά τους όργανα (τους συλλόγους και τις γενικές συνελεύσεις), όπου εκφράζονταν πραγματικά και έπαιρναν αποφάσεις αγώνα,και να εγκλωβιστούνσε όργανα πουνομιμοποιούσαν την επίθεση της εκάστοτε κυβέρνησης μέσα στις σχολές. Τον ίδιο στόχο φυσικά υπηρετούσε και υπηρετεί και στο εργατικό κίνημα, καλλιεργώντας στους εργαζόμενους τη λογική της συνδιαλλαγής με το σύστημα και όχι της αντιπαράθεσης με αυτό.
Η συνδιοίκηση ήταν και είναι ένα διόλου ασήμαντο«κατόρθωμα» για το σύστημα. Γιατί, μπορεί μέσα απ’ αυτό να επικαλείται την κούφια και επίπλαστη συμμετοχή των φοιτητών στις αποφάσεις που προωθούν τα υπουργεία για την τριτοβάθμια εκπαίδευση-και καλούνται να επικυρώσουν οι διοικήσεις των σχολών από κοινού με το καθηγητικό κατεστημένο-, για να μας καταστήσει συνένοχους στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στις σχολές και επιπλέον, για να αποδυναμώσει τον πραγματικό λόγο και ρόλο μας. Και αυτός δεν νοείται έξω από τα συλλογικάμας όργανα, εκεί όπου ζουν και αναπνέουν οι αγώνες και οι διεκδικήσειςμας. Εξάλλου, ένα φοιτητικό κίνημα που δεν πατά στα δικά του πόδια και δεν στηρίζεται στα δικά του όργανα, αλλά αναζητά έκφραση και διέξοδο στα τραπέζια του «διαλόγου» που στήνουν οι αντίπαλοί του, δεν μπορεί να πετυχαίνει νίκες και να διαμορφώνει καλύτερους όρους ζωής και σπουδών.
Για να εξηγούμαστε, η συνδιοίκηση δεν είχε πάντα ενιαία μορφή. Μέσα στο πέρας των τελευταίων δεκαετιών υπήρξαν ορισμένες διαφοροποιήσεις ως προς τη δομή της, όχι όμως και ως προς τον ρόλο της. Αξίζει εδώ μια αναφορά στην πιο πρόσφατη μορφή της, στα λεγόμενα Συμβούλια Ιδρύματος, τα οποία ίσχυαν από το 2011, όταν και τέθηκαν σε εφαρμογή μέσα απ’ τον κατάπτυστο και βαθιά αντιλαϊκό νόμο Διαμαντοπούλου, μέχρι και πρόσφατα. Τα ΣΙ στελεχώθηκαν από ένα σύνολο μεγαλοκαθηγητάδων και εξωθεσμικών παραγόντων (ανθρώπων της αγοράς), αποτελώντας τα πιο κραυγαλέα εχθρικά για τους φοιτητές όργανα.Η αλήθεια, ωστόσο είναι, πωςόποια μορφή κι αν είχε υιοθετηθεί κατά καιρούς ή υιοθετηθεί στο μέλλον από το σύστημα για τα συνδιοικητικά όργανα, ο πυρήνας του ρόλου και της λειτουργίας τους δεν αλλάζει.Τις αποφάσεις τους, το σύστημα και οι εκπρόσωποί του μέσα στις σχολές, τις παίρνουνούτως ή άλλως από μόνοι τους. Την «τζίφρα» τη δική μας τη θέλουν, για να μας καθιστούν συνένοχους σε αυτές. Επομένως, η με όποιο τρόπο συμμετοχή μας στη συνδιοίκηση αποτελεί συνενοχή στα αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζονται στην εκπαίδευση.
Για αυτή τη συνενοχή τεράστια ευθύνη φέρει το σύνολο σχεδόν των δυνάμεων που δραστηριοποιούνται εντός των σχολών,έχοντας τσιμπήσει με το «τυράκι» της συνδιοίκησης. Κι αν οι καθεστωτικές ΔΑΠ-ΠΑΣΠ,που λειτουργούν υπονομευτικά και αντιπαραθετικά στο φοιτητικό κίνημα, συμμετέχουν για αυτονόητους λόγους στα συνδιοικητικά όργανα, είναι τουλάχιστον απαράδεκτη και αποπροσανατολιστική η συμμετοχή και των δυνάμεων που αναφέρονται στο κίνημα και την αριστερά, ΠΚΣ-ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ. Οι δυνάμεις αυτές, αν στην καλύτερη χρησιμοποιούν το γελοίο επιχείρημα, πως «πάμε, για να μαθαίνουμε τι γίνεται» (χρειαζόμαστε και live μετάδοση, για να μαθαίνουμε τα λόγια και τα έργα των διοικήσεων, λες και δεν τα ξέρουμε), στη χειρότερη τρέφουν μεγάλες αυταπάτες για τα όργανα αυτά. Εξ’ ου και οι συχνές πιέσεις τους προς τις διοικήσεις των σχολών να «πάρουν θέση» για τα μέτρα που οι ίδιες εφαρμόζουν (!) σε βάρος των φοιτητών και των εργαζομένων στις σχολές.Ας θυμηθούμε, ότι οι αντιδράσεις όλων ανεξαιρέτως των παραπάνω δυνάμεων στη θεσμοθέτηση των ΣΙ, ήταν, ότι έχαναν τις καρέκλες τους, ενώ τώρα βασικό τους άγχος είναι ότι αυτές που «προσφέρει» ο Γαβρόγλου δεν είναι αρκετές. Γι’ αυτό τάχα διαφωνούν και δηλώνουν απέχοντες (εάν πράγματι έχουν αναθεωρήσει για τον ρόλο του θεσμού της συνδιοίκησης, ας αποχωρήσουν από όλα τα συνδιοικητικά όργανα, στα οποία συμμετέχουν, για παράδειγμα στους εκπαιδευτικούς). Οι αυταπάτες όλων αυτών των δυνάμεων για τον εν λόγω θεσμό έχουν να κάνουν με την αντίληψή τους συνολικά για τον ρόλο του κράτους και της εκπαίδευσης ως αταξικά πεδία κι όχι ως όργανα του συστήματος και της αστικής τάξης, που πραγματικά είναι.
Για μας, αν κάτι έχει αποδείξει η ιστορία του φοιτητικού κινήματος στην Ελλάδα και παγκόσμια, είναι πως η πραγματική συμμετοχή των φοιτητών δεν είναι άλλη από τις διεκδικήσεις και τους αγώνες τους και δεν κρίνεται αλλού, παρά μόνο μέσα στα (μόνα) δημοκρατικά και συμμετοχικά όργανα που διαθέτουν, τους συλλόγους τους.Εκεί μπορούν να συζητούν, να καταθέτουν τις απόψεις και τις προτάσεις τους, να παίρνουν αποφάσεις αγώνα, να διεκδικούν τη ζωή και τα δικαιώματά τους.Θα το τονίσουμε λοιπόν, για άλλη μια φορά, ως Αγωνιστικές Κινήσεις:Δεν θεωρούμε, πως το φοιτητικό κίνημα είχε ποτέ ή πρέπει να έχει οποιαδήποτε θέση στα όργανα συνδιοίκησης. Η μόνη «θέση» που μπορεί να έχει είναι ΚΟΝΤΡΑ σε αυτά, με παραστάσεις διαμαρτυρίας και κινητοποιήσεις, όταν διεκδικεί τα δικαιώματά τουκαι εναντιώνεται στις αποφάσεις τους. Τις καρέκλες της συνδιοίκησης, που μας προσφέρει το σύστημα, τις αφήνουμε γι’ αυτούς που εγκλωβίζουν τον κόσμο σε κοινοβουλευτικές «διεξόδους» και θεωρούν, πως μπορούν να βρουν σύμμαχα στρώματα στην ελίτ των μεγαλοκαθηγητάδων, των προέδρων και των πρυτάνεων (ή έστω, πως μπορούν να της αλλάξουν μυαλά).
Επιμένουμε και θα συνεχίσουμε να επιμένουμε, πως η πραγματική αναζωογόνηση και ενίσχυση του φοιτητικού κινήματος θα προκύψει μέσα από την ίδια την οργάνωση και αντίσταση των φοιτητών, βασιζόμενοι στα δικά τους εργαλεία πάλης (σύλλογοι, γενικές συνελεύσεις). Γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε, τόσο στην καθημερινή μας παρέμβαση, όσο και στις φοιτητικές εκλογές (όπου είμαστε η μόνη δύναμη που ξεκαθαρίζει στα ψηφοδέλτιά της, πως ΑΠΕΧΕΙ από τα όργανα συνδιοίκησης), να υπερασπιζόμαστε τα πραγματικά όργανα των φοιτητών.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου