Για την παράσταση διαμαρτυρίας στη πρυτανεία του ΑΠΘ

Την Πέμπτη 22/10 πραγματοποιήθηκε παράσταση διαμαρτυρίας στην πρυτανεία του Α.Π.Θ., στην οποία συμμετείχαν φοιτητικοί σύλλογοι (Ηλ.Μηχ., Νομικής,  Βιολογίας), πολιτικές δυνάμεις και ανένταχτοι φοιτητές.

Η διαμαρτυρία είχε αίτημα την επαναλειτουργία της πάνω λέσχης με σκοπό την αποσυμφώρυση της κατάστασης που επικρατεί στην κάτω και χαρακτήρα καταγγελίας της δήλωσης του αντιπρύτανη Λαόπουλου ότι θα ήταν “μία λύση η εισαγωγή διδάκτρων στα προπτυχιακά μαθήματα” απέναντι στο οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο.
Συσπειρώθηκαν πάνω από 200 φοιτητές στην πρυτανεία για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην δωρεάν σίτιση χωρίς προϋποθέσεις για όλους τους φοιτητές, στην δωρεάν στέγαση, καταγγέλοντας τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στις εστίες, και για να προειδοποιήσουν, την πρυτανεία και όλο το καθηγητικό κατεστημένο, ότι θα βρουν απεναντί τους όλους τους φοιτητές στα σχέδια τους για εισαγωγή διδάκτρων. Ο πρύτανης Μήτκας και οι λοιποί συνεργάτες τους μας έδειξαν για άλλη μία φορά το ρόλο τους, με απροκάλυπτες φράσεις όπως “δεν δικαιούνται όλοι οι φοιτητές δωρεάν σίτιση”. Έναν ρόλο υπηρέτη του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, των επιταγών της κυβέρνησης, της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, δηλαδή έναν ρόλο υπηρέτη του πανεπιστημίου για λίγους και εκλεκτούς.
Είναι ένα μεγάλο στοίχημα για το φοιτητικό κίνημα, στις σημερινές συνθήκες όπου το σύστημα προσπαθεί με κάθε τρόπο να διαμορφώσει ένα πανεπηστήμιο απρόσυτο για τα πλατιά λαϊκά στρώμματα, να σταθεί στα πόδια του, να γεννηθεί ξανά μέσα από την ενεργοποίηση των φοιτητικών συλλόγων και την μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων και να υπερασπιστεί την δωρεάν- δημόσια εκπαίδευση.
Έτσι λοιπόν και στο Α.Π.Θ. είναι ανάγκη η επόμενη παράσταση διαμαρτυρίας να είναι πιο μαζική, πιο αποφασιστική και με χαρακτήρα απαίτησης των δικαιωμάτων μας και όχι διαπραγμάτευσης τους. Γιατί ο πρύτανης και ο κάθε πρύτανης, δηλαδή το σύστημα γενικότερα, δεν πείθεται όσο και αν “πονάει και νιώθει” τα βάσανα των φοιτητών, αναγκάζεται να υποταχτεί όμως στους συσχετισμούς όταν οι φοιτητές απαιτούν τα δικαιώματα τους και γνωρίζουν καλά τον εχθρό, χωρίς να έχουν αυταπάτες συνδιαλλαγής μαζί του.