O “αφοπλισμός των ΜΑΤ” και ο αφοπλισμός του κινήματος

“η επαναστατική λογοκοπία είναι η επανάληψη συνθημάτων χωρίς να παίρνονται υπόψιν οι αντικειμενικές συνθήκες, όταν έχουμε μία συγκεκριμένη αλλαγή των γεγονότων, μία συγκεκριμένη κατάσταση πραγμάτων. Συνθήματα υπέροχα, ενθουσιαστικά-μα και αστήρικτα. Να η ουσία της επαναστατικής λογοκοπίας!”

Β.Ι.Λένιν

Διάφορες αντιδράσεις έχουν προκαλέσει οι δηλώσεις του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, στην πορεία του κόμματος αυτού προς την ενδεχόμενη ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, με τις δηλώσεις του περί αναβάθμισης του υλικοτεχνικού εξοπλισμού της αστυνομίας. Το δελτίο τύπου αναφερόμενο στην συνάντηση κλιμακίου του ΣΥΡΙΖΑ με εκπροσώπους συνδικαλιστές της αστυνομίας, απευθυνόμενο στους αστυνομικούς ,τους κάλεσε να ψηφίσουν στις 25 Γενάρη “χωρίς φόβο, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν θα τους αφοπλίσει, αλλά θα τους εξοπλίσει υλικοτεχνικά και θεσμικά”.

Πιο συγκεκριμένα, η προγραμματική ατζέντα περιλαμβάνει “Κατάργηση των ΥΑΤ (ΜΑΤ) - ΥΜΕΤ καθώς και ενοποίηση των ομάδων ΔΙΑΣ, ΖΗΤΑ και ΔΕΛΤΑ και απαγόρευση εμπλοκής και χρησιμοποίησής τους σε διαδηλώσεις”, ενώ από την άλλη ανέφεραν για τα ΜΑΤ ότι “θα συσταθεί μια νέα υπηρεσία, το προσωπικό της οποίας θα επεμβαίνει μόνο σε περίπτωση επεισοδίων”. Για τις υπηρεσίες της Άμεσης Δράσης (ΔΙΑΣ, ΖΗΤΑ και ΔΕΛΤΑ) ,στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνεται ότι στόχος είναι η «μετατροπή τους σε “λαϊκή” αστυνομία στο “πλευρό”(σ.σ.τα εισαγωγικά δικά μας) του πολίτη σε 24ωρη βάση». Οι δηλώσεις αυτές έρχονται σαν συμπλήρωμα των δηλώσεων του Α.Τσίπρα περί “συνέχειας του κράτους”, κινήσεις που επισφραγίζουν την κατεύθυνση της προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό ρόλο και προϊόν της αλλοπρόσαλλης ψηφοθηρίας του λίγα 24ωρα πριν τις εκλογές. Πρόκειται όπως φαίνεται για μία διοικητική αναδιάρθρωση στο χώρο των ενόπλων δυνάμεων, μέσα από συγχωνεύσεις μονάδων, αλλά και μία προσπάθεια ωραιοποίησης και εξωραϊσμού τους.

Θα πρέπει ωστόσο να αναφέρουμε, ότι καμία έκπληξη δεν μας προκαλούν αυτές οι δηλώσεις ούτε πέσαμε από τα σύννεφα. Οι δεσμεύσεις αυτές ακρωτηριάζουν μόνο τις προσδοκίες μιας αρκετά πλατιάς-ομολογουμένως- μάζας που είχε εναποθέσει τις ελπίδες της για αφοπλισμό των ΜΑΤ και χαλάρωση της καταστολής σε μία κυβέρνηση “φιλολαϊκή”, τύπου ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη, γειώνει με αποφασιστικό τρόπο όλες εκείνες τις φωνές που θέτουν σαν άμεσα υλοποιήσιμο αίτημα τον αφοπλισμό της αστυνομίας στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, αποφεύγοντας να σκιαγραφήσουν τον πραγματικό χαρακτήρα της σύγκρουσης με αυτούς τους μηχανισμούς και καταλήγοντας αναπόφευκτα ουρά της πρώτης άποψης.

Οι θιασώτες του αιτήματος περί “αφοπλισμού των ΜΑΤ” θα πρέπει, όμως, πρώτα να απαντήσουν σ' ένα εύλογο ερώτημα: Ποιος και με ποιον τρόπο θα αφοπλίσει τις μονάδες καταστολής; Και επιπρόσθετα: Πόσο εύκολη είναι αυτή η υπόθεση;

Οι μονάδες καταστολής θεσπίστηκαν με σκοπό την ευθεία εφαρμογή της βαρβαρότητας στον λαό και με αυτό το έργο είναι επιφορτισμένες εν τη γενέσει τους. Η παρουσία τους στις διαδηλώσεις, στις γειτονιές, στις απεργίες, στις καταλήψεις, στους χώρους και στους χρόνους όπου το κίνημα ζει και αναπνέει και προσπαθεί να συγκρουστεί με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, είναι η απάντηση του ίδιου του συστήματος που με όπλο του την αστυνομία και την πολιτική της καταστολής επιβάλλει την κυριαρχία του. Ως κομμάτι και δημιούργημα του αστικού κράτους, είναι βασικός μηχανισμός επιβολής των “θέλω” της άρχουσας τάξης, η δουλειά του είναι να επιβάλλει τα συμφέροντά της, να καταστέλλει τις λαϊκές και νεολαιίστικες αντιδράσεις που έρχονται σε αντίθεση με αυτά. Ως εκ τούτου, η ύπαρξη τους οφείλεται και απορρέει ακριβώς από το ασυμβίβαστο των ταξικών ανταγωνισμών ανάμεσα σε μία χούφτα εκμεταλλευτών από τη μία και μία τεράστια πλειοψηφία εκμεταλλευόμενων από την άλλη, μία ανειρήνευτη αντίθεση που διέπει απ' άκρη σ' άκρη τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό στα πλαίσια του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Όποιος αποφεύγει, σε πρώτη φάση, να κάνει αυτή την διαπίστωση και κοτσάρει αβασάνιστα το αίτημα του αφοπλισμού και της κατάργησης των ΜΑΤ είτε λέει συνειδητά ψέματα είτε φαντασιώνεται τη λύση στα πλαίσια που το ίδιο το σύστημα ορίζει. Και λέμε που το ίδιο το σύστημα ορίζει, γιατί πιθανόν, οι αποθεωτές αυτού του αιτήματος, να ένιωσαν μία κάποια “δικαίωση”(;) όταν προ ολίγων εβδομάδων το ίδιο το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, είχε θέσει επί τάπητος την πρόταση κατάργησης της μονάδας ΔΕΛΤΑ.

Επιμένουμε στην κριτική αυτή, καθώς τα αιτήματα διαμορφώνουν αντιλήψεις μέσα στα κινήματα και υπηρετούν έναν πολιτικό στόχο. Κι όταν ο πολιτικός στόχος αναζητά λύσεις στα πλαίσια του συστήματος και του αστικού κράτους, τότε τα αιτήματα δεν είναι τίποτε άλλο από προτάσεις προς το ίδιο το σύστημα. Προτάσεις που ντύνονται με αριστερό μανδύα και βαφτίζονται “σύγχρονη απαίτηση των καιρών”. Προτάσεις που συμμερίζονται την κρίση του συστήματος κι αντί να προσπαθούν να την οξύνουν σε βάρος του, ουσιαστικά το διευκολύνουν να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το ίδιο το κίνημα. Γιατί είναι διαφορετική η αντίληψη που αντιλαμβάνεται και πιστεύει στις κατακτήσεις που μπορούν και πρέπει να υπάρξουν και διαφορετική η αντίληψη που αναγνωρίζει τη δυνατότητα στο σύστημα της εκμετάλλευσης να αλλάξει χαρακτήρα, να “εξανθρωπιστεί”, να γίνει τάχα μου πιο φιλολαϊκό ώστε να εξασφαλίζει τα δικαιώματα των μαζών. Όλες αυτές οι απόψεις βομβαρδίζουν τον κόσμο με αυταπάτες ,θέτοντας συνειδητά την οικοδόμηση κινήματος σε δεύτερη μοίρα ,μπροστά στην προβολή “φαντεζί” αιτημάτων.

Μέσα σε κλίμα καθημερινής έντασης της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, κυριολεκτικού ξεσαλώματος των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας αστικής τάξης με στόχο την ισοπέδωση των εργατικών κατακτήσεων ,η λύση είναι μονόδρομος για το λαό και βρίσκεται στην ενίσχυση των λαϊκών αντιστάσεων και την επανεμφάνιση στο προσκήνιο των κοινωνικών αγώνων. Η αναμονή και οι εκλογικές αυταπάτες του προηγούμενου διαστήματος μόνο στον αφοπλισμό του ίδιου του κινήματος συναίνεσαν και στην άτακτη υποχώρησή του σε περίοδο άγριας επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του. Η απάντηση στην καταστολή που βίωσε κεντρικά η νεολαία το προηγούμενο διάστημα, αλλά και η απάντηση που θα κληθεί να δώσει στο πλευρό του λαού ως κομμάτι του, έχοντας απέναντι τους μηχανισμούς του κράτους και τις παρακρατικές εφεδρείες του, δεν θα είναι υπόθεση της μιας ριξιάς, αλλά θα κριθεί μέσα στη φλόγα των αγώνων που θα ξεσπάσουν στους δρόμους της νικηφόρας αντίστασης!