ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΠΟΥΚΙΣΜΟΥΣ ΣΤΙΣ ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΠΡΩΤΟΕΤΩΝ ΣΤΟ Α.Π.Θ.

Την πρώτη εβδομάδα των εγγραφών των πρωτοετών στο Α.Π.Θ αλλά και σε μια σειρά σχολών πανελλαδικά γίναμε μάρτυρες τραγελαφικών συγκρούσεων μεταξύ μελών της ΚΝΕ-ΠΚΣ από την μια και όσων θεωρούν τους τραμπουκισμούς πολιτική απάντηση από την άλλη. Τα γεγονότα αυτά  τραυμάτισαν την εικόνα του φοιτητικού κινήματος και των καταλήψεων στους πρωτοετείς αλλά και σε όλη τη κοινωνία. Ξύλο, ανοιγμένα κεφάλια, κυνηγητό μέσα στα πανεπιστήμια την ώρα που το φοιτητικό κίνημα δίνει τη μεγαλύτερη μάχη υπερασπίζοντας τα δικαιώματα της νεολαίας.

Όσο αφορά τις δυνάμεις της ΚΝΕ έχει γίνει ξεκάθαρα ότι φοβούνται να μπούνε στη μάχη για την ανατροπή του νόμου πλαίσιο, φοβούνται να συμβάλουν στην συγκρότηση του μετώπου που άνοιξε η νεολαία με την κυβερνητική πολιτική και το Μνημόνιο. Βρίσκεται εκτός κινήματος και για αυτό το λόγο προφανώς και θα  υπάρχουν στο εσωτερικό της προβληματισμοί. Έτσι προκλητικά η ΚΝΕ εμποδίζει την παρέμβαση μελών των συλλόγων προσπαθώντας να σπρώξει τα πράγματα στα όρια και τελικά στο ξύλο.

Από την άλλη υπάρχουν λογικές που τσιμπάνε στις προβοκάτσιες της ΚΝΕ και αναλώνονται να απαντάνε στις προκλήσεις με νέους τραμπουκισμούςκαλλιεργώντας ένα άθλιο κλίμα μέσα στις σχολές. Προσπαθούν να απαγορεύσουν την  έκφραση πολιτικών δυνάμεων λες και με αυτό τον τρόπο δίνουν ουσιαστική απάντηση στην απάθεια και τον ατομικό δρόμο των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ και στην απογοήτευση που σπέρνει η ΚΝΕ. Τέτοιες λογικές στρώνουν τον δρόμο  από τη μια στη ΚΝΕ να συσπειρώσει τον κόσμο της απέναντι στους συλλόγους και από την άλλη στις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ να συκοφαντήσουν ανοιχτά τις καταλήψεις.

Για τις Αγωνιστικές Κινήσεις είναι ξεκάθαρο ότι σε κάθε χώρο του πανεπιστημίου όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν δικαίωμα να εκφράσουν την πολιτική τους άποψη. Οι φοιτητές που κινητοποιούνται είναι απαραίτητο να πλησιάσουν τους πρωτοετείς συναδέλφους και να τους εξηγήσουν την αναγκαιότητα και την κρισιμότητα του αγώνα. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος  να βρεθούν στο περιθώριο όλες εκείνες οι αντιλήψεις που τον κρατούν σπίτι του, εκτός της μάχης που δίνουμε σα γενιά.