Ένα γράμμα προς τους συναγωνιστές της ΕΑΑΚ

Με αφορμή τις πρόσφατες διαδικασίες αποσυντονισμού των φοιτητικών συλλόγων στη Θεσσαλονίκη

Αυτή τη στιγμή το φοιτητικό κίνημα βαδίζει μπροστά σε μια ιστορική μάχη ενάντια στο Μνημόνιο, τη συνθήκη της Μπολόνια και την ελληνική κυβέρνηση. Η κατάθεση του νόμου-πλαίσιο θα σημάνει την ισοπέδωση των ιστορικών δικαιωμάτων που έχουν οι έλληνες φοιτητές. Η ανατροπή του μπορεί να γίνει το πρώτο ραγισμένο τζάμι του Μνημονίου, μπορεί να αποτελέσει πυροδότη της λαϊκής έκρηξης. Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και δη στη ριζοσπαστική θα έπρεπε να έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να διδαχθούν από τα λάθη τους. Αν δεν γνώριζε τον ανιστόρητο οπορτουνισμό που έχει καταβάλει για ακόμα μια κρίσιμη στιγμή τους συναγωνιστές μας!

Η ουσία του ζητήματος είναι ότι για την ΕΑΑΚ ο στόχος αυτός (η πτώση του νόμου) είναι «λίγος» και δεν ανταποκρίνεται στην περίοδο. Διαπιστώνουν οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ ότι «χρειάζεται ένα συνολικό πλαίσιο για να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα στην παιδεία, ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα» (διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών, απαγόρευση των απολύσεων κ.τ.λ.). Προβάλλοντας για ακόμα μία φορά την ανιστόρητη αυτή αντίληψη, ότι δήθεν τα κινήματα δεν συγκροτούνται πάνω σε αιχμές, αλλά σε γραφειοκρατικές χαρτούρες προγραμμάτων που χρειάζονται 4 σελίδες πλαίσιο για να αναλυθούν και να ψηφιστούν(;) από τους φοιτητικούς συλλόγους. 

Με άλλα λόγια, τη στιγμή που η χώρα είναι κατεχόμενη από την ιμπεριαλιστική τρόικα (αυτό συμβαίνει, κύριοι, όσο κι αν παριστάνετε τους τυφλούς) και αναπτύσσεται η πιο βάρβαρη επίθεση του αιώνα στα λαϊκά δικαιώματα, είναι «λίγο» να ανατραπεί η ιστορική κατεύθυνση κεφαλαίου-ΕΕ για την παιδεία των λίγων κι εκλεκτών και τον εργαζόμενο λάστιχο! Είναι λίγο να ηττηθεί η κυβέρνηση και κατ’ επέκταση η τρόικα σε μια κεντρική πολιτική μάχη. Γιατί υπάρχουν λένε, οι όροι, για την εφαρμογή ενός «αντικαπιταλιστικού προγράμματος», προφανώς από μια αντικαπιταλιστική κυβέρνηση, λέμε εμείς. Τότε γιατί, συναγωνιστές, να μην περιγράψουμε και το πολιτικό-οικονομικό σύστημα που είναι αναγκαίο για ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα; Γιατί να μη θέσουμε στους συλλόγους και τις σχέσεις παραγωγής εκείνες που απαιτούνται για να δομηθεί η παιδεία των κοινωνικών αναγκών; Γιατί να μην πούμε ότι παλεύουμε για μια ανεξάρτητη, λαοκρατούμενη και σοσιαλιστική Ελλάδα;

Γιατί αλλιώς, αν αυτά τα ζητήματα τίθενται για να πραγματοποιηθούν άμεσα, βάζετε το φοιτητικό κίνημα στο ρόλο του προτασεολόγου για το πώς θα επιλυθεί το ζήτημα του χρέους ή της εκπαίδευσης ή της κρίσης από το αστικό κράτος. Προτείνετε λύσεις που θα έλεγε κανείς ότι μπορεί να υιοθετήσει μια αστική, ακόμα και δεξιά, κυβέρνηση της Ουγγαρίας, ας πούμε, όπως διαπιστώνουν διάφοροι «αριστεροί οικονομολόγοι». Σπέρνετε τον αποπροσανατολισμό από το επίδικο της αναμέτρησης και μας λέτε ότι το ζήτημα πρέπει να λυθεί κάπως αλλιώς, «υπό κινηματική πίεση» φυσικά. Να λοιπόν ποια είναι όλη η συζήτηση. Δεν πρόκειται για ένα επαναστατικό πρόγραμμα, αλλά για μια ΠΡΟΤΑΣΗ η οποία θα συνοδευτεί την κρίσιμη στιγμή από το γνωστό αίτημα να πέσει η κυβέρνηση (πράγμα διόλου απίθανο, αν υπάρξει εξέγερση), για να τη διαδεχθεί όμως κάποια άλλη που θα αναδιαπραγματευτεί τους όρους συνέχισης της επίθεσης...

Ομως τα πράγματα δεν πρόκειται να γίνουν καθόλου έτσι. Γιατί τα κινήματα πάντα θα συγκροτούνται πάνω στις αιχμές και στα επίδικα και θα προχωράνε μόνο με την αλλαγή των υλικών όρων διαβίωσης του λαού. Και στην εποχή του Μνημονίου, η ταξική πάλη θα θέσει το στόχο της αντίστασης και της ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής. Διαδικασία που, όσο και αν προσπαθείτε, δεν μπορείτε να υπερπηδήσετε με κόλπα ή με ιδεολογήματα του στυλ «η αντίσταση είναι λίγη». Η αντίσταση είναι όρος ζωής των λαϊκών μαζών, είναι ένας μεγαλειώδης στόχος που θα θέσει η γενιά μας σε ακόμα μια κρίσιμη καμπή. Γιατί και σε αυτό το κίνημα η νεολαία θα ματώσει, θα συγκρουστεί για να πέσει ο νόμος και μέσα από αυτό να ανοίξει μια άλλη προοπτική. Θα δώσει ακόμα μία μάχη στην πολύχρονη και επίπονη διαδικασία της ανασυγκρότησης των λαϊκών και νεολαιίστικων δυνάμεων, στο επίπεδο εκείνο που να ανατρέπουν την πολιτική του συστήματος. Πολύχρονη και επίπονη διαδικασία, αλλά μονόδρομο, για να μπορέσει αυτή η γενιά να θέσει στ’ αλήθεια το στόχο της εθνικής και κοινωνικής της απελευθέρωσης. 

Έτσι, λοιπόν, στην πρεμούρα σας να καπελώσετε την όλη κατάσταση, να κοτσάρετε το καπελάκι του πολιτικού σχεδίου περί «αντικαπιταλιστικής εξόδου από την κρίση» (του... καπιταλισμού), δεν διστάζετε να ακυρώνετε αποφάσεις συντονιστικών επιτροπών για να κατεβεί ο κάθε σύλλογος με το πανό του, γιατί τάχα μου «η πορεία περιφρουρείται καλύτερα με ένα πανό!». (Κάποιοι ίσως πρέπει να ξαναδούν το «Μη μου μιλάς για καλοκαίρια», γιατί ξεχάσανε τα νιάτα τους...). Σας ικανοποιεί η εικόνα ενός ασυγκρότητου μπλοκ, χωρίς παλμό, χωρίς αλυσίδες, μόνο και μόνο για «να μη δημιουργηθεί κάποιο ενδιάμεσο πανό συλλόγων που δεν θα αναφέρει τη διαγραφή του χρέους» - κατά τα άλλα, όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις! 

Δεν διστάζετε να αφήσετε τη Θεσσαλονίκη χωρίς διαδήλωση, καλώντας πανελλαδική πορεία και πανελλαδικό συντονιστικό, τη στιγμή που οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν έχουν ακόμα πιάσει ούτε μια στοιχειώδη μαζικότητα, προκειμένου να παρθεί η απόφαση που θέλετε στο συντονιστικό. Απαιτείτε να μην πάνε πίσω «κάποιοι» -δηλαδή εμείς- το πολιτικό περιεχόμενο των «προχωρημένων συλλόγων». Νομίζετε ότι με το να διώχνετε σα Ζορό την ΠΑΣΠ από το χώρο του Πολυτεχνείου χωρίς τη συμμετοχή των φοιτητών, της καταφέρνετε κάποιο πολιτικό χτύπημα. Δεν μπαίνετε σε πρωτοβουλίες κοινής δράσης ανά σχολή, λες και δεν πρέπει να συγκροτηθεί Μέτωπο όσων παλεύουν ειλικρινά να ανατραπούν τα μέτρα, λες και εκφράστηκε ποτέ ιστορικά πλατύ κίνημα μέσα από κάποια παράταξη ή κόμμα ή φοιτητικό σχήμα. Νομίζετε ότι μπορείτε να προγραμματίσετε την ιστορία, ότι μπορείτε να σβήσετε με όχημα τους οργανωτικούς συσχετισμούς τις άλλες απόψεις από το κίνημα.

Ε, λοιπόν, γελιέστε, κύριοι. Γιατί μέσα στο μαζικό κίνημα οι οργανωτικοί συσχετισμοί αμφισβητούνται από το δυναμικό μπάσιμο του ανένταχτου κόσμου. Και η πολιτική μας αντίληψη δεν μπορεί να αποκλειστεί εάν αποτελέσει οργανικό μέρος του κινήματος, ειδικά ενός κινήματος που θα συγκροτηθεί για ακόμα μία φορά πάνω στον πολιτικό στόχο της ανατροπής του νόμου-πλαίσιο και του Μνημονίου. Γιατί ένα πολιτικό σχέδιο για να υλοποιηθεί οφείλει να γίνει υπόθεση πάλης, αναγκαιότητα των μαζών. Και γιατί όταν η ιστορία του «λίγου στόχου της ανατροπής του νόμου Γιαννάκου» μπροστά στον «οραματικό στόχο της ενιαίας πανεπιστημιακής» επαναληφθεί, τότε θα επαναληφθεί ως φάρσα.