Προκύρηξη των Αγωνιστικών Κινήσεων για τους πρωτοετείς φοιτητές και σπουδαστές
Θα έλεγε κανείς πως είμαστε η γενιά που μπαίνει στα πανεπιστήμια χωρίς πολλά να περιμένει, πιθανότατα χωρίς να έχει επιλέξει τη σχολή με βάση το αντικείμενο που αγαπά, αλλά με γνώμονα την αγωνία για μελλοντική εύρεση εργασίας σε ένα τοπίο που διαμορφώνεται με τεράστια ταχύτητα όλο και πιο αφιλόξενο για έναν νέο και τα όνειρά του.
Ήδη μέσα στη χρονιά που πέρασε είδαμε την καθημερινότητα να δυσκολεύει. Τους γονείς μας να χάνουν ένα μέρος του μισθού ή της σύνταξής τους, να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα με τη φορολογία που καλπάζει, άλλοι ίσως έχασαν τη δουλειά τους και κάποιοι που ως τώρα στάθηκαν πιο τυχεροί φοβούνται για τα νέα μέτρα που θα ξημερώσουν αύριο.
Πολλά πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα δεν είναι πλέον. Κατακτήσεις και δικαιώματα παλαιότερων γενιών ξεριζώνονται με τη δικαιολογία της κρίσης. Η δημόσια και δωρεάν Παιδεία σταδιακά διαλύεται αφού όλο και περισσότεροι νέοι μετά το σχολείο είτε αποκλείονται από την Τρίτη βαθμίδα και βγαίνουν στην αναζήτηση εργασίας, είτε αναγκάζονται να καταφύγουν σε κάποιο κολλέγιο. Αλλά και όσοι καταφέραμε να μπούμε στα δημόσια εκπαιδευτήρια βλέπουμε τις παροχές να περιορίζονται (σίτιση, στέγαση, δωρεάν βιβλία), τις σπουδές μας να δυσκολεύουν με τα ακόμα χαμηλότερα όρια διαγραφών, τον περιορισμό των εξεταστικών περιόδων, τις υποχρεωτικές παρακολουθήσεις μαθημάτων και πολλά ακόμη που αναμένονται και που -ως εφαρμογή της συνθήκης της Μπολόνια- είναι στα άμεσα σχέδια του Υπουργείου Παιδείας να μας τα σερβίρει από φέτος.
Το πτυχίο του πανεπιστημίου δε σημαίνει πια σίγουρη δουλειά, όπως είχαμε μάθει από τους γονείς μας. Στην πραγματικότητα, αποφοιτώντας από το πανεπιστήμιο δε θα πάρουμε «πτυχίο» όπως το γνωρίζαμε ως τώρα, αλλά ένα σύνολο «πόντων» που θα αναγράφονται σε έναν ατομικό φάκελο και που θα πρέπει να φροντίσουμε να συλλέγουμε για όλη την υπόλοιπη εργασιακή μας ζωή αν θέλουμε να ανταπεξέλθουμε στον ανταγωνισμό (να ποια είναι η λεγόμενη «δια βίου μάθηση»). Ως εργαζόμενοι αύριο δε θα δουλεύουμε πια 8ωρο, άλλα για όσο αποφασίσει πως μας χρειάζεται ο εργοδότης. Δε θα έχουμε σταθερή δουλειά, αλλά κάθε λίγους μήνες που θα λήγει το συμβόλαιο εργασίας μας («ευελιξία» το λένε) θα ξεκινούμε από το μηδέν. Και φυσικά, είναι ένα στοίχημα, το αν θα καταφέρουμε να πάρουμε σύνταξη και σε ποια ηλικία.
Όλα αυτά δεν είναι καθόλου μακρινά…
Η χώρα μας έχει μπει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, άγεται και φέρεται σύμφωνα με τις προσταγές των ξένων ιμπεριαλιστών, Αμερικάνων και Ευρωπαίων, που βλέπουν ένα θαυμάσιο πεδίο εκμετάλλευσης και κερδοφορίας μπροστά τους. Με τον εκβιασμό του χρέους εξαναγκάζουν έναν ολόκληρο λαό να υποθηκεύσει το μέλλον το δικό του και των παιδιών του και να επιστρέψει δεκαετίες πίσω. Με την αμέριστη συνεργασία των ντόπιων κυβερνήσεων τόσα χρόνια εξαγοράζουν γη και δημόσιες υπηρεσίες, εγκαθιστούν πολεμικές βάσεις, αρμέγουν το λαό και εξαρτούν βαθύτερα τη χώρα. Αλήθεια λοιπόν, ας αναρωτηθούμε, ποιος χρωστάει σε ποιον; Και δεν πρόκειται για ένα Ελληνικό φαινόμενο. Μια σειρά από χώρες μπαίνουν στο στόχαστρο, μια σειρά από λαούς περιμένει να συντριβεί στις μυλόπετρες της παγκόσμιας κρίσης…
Απέναντι σε όλα αυτά, ένα πράγμα πρέπει να μας είναι ξεκάθαρο: τα λαϊκά δικαιώματα και οι κατακτήσεις ποτέ στην ιστορία δε χαρίστηκαν, αλλά κερδήθηκαν με αγώνες. Σε αυτή την ιστορική συγκυρία, που επιχειρούν να μας γυρίσουν σε κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα, η νεολαία δε πρέπει να σκύψει το κεφάλι, αλλά να βγει μπροστά και στο πλευρό του λαού να ορθώσει αντίσταση. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για τη γενιά μας…
Αγαπητέ συνάδελφε, πρωτοετή…
Η είσοδος στο πανεπιστήμιο συνοδεύεται με την ευκαιρία για κάθε νέο να προβληματιστεί και να αναζητήσει απαντήσεις στα «γιατί;» που του ξυπνάει αυτή η κοινωνική πραγματικότητα. Στην πορεία αυτή, αρχής γενομένης της ημέρας της εγγραφής σου, πολλοί θα σε πλησιάσουν φορώντας πράσινα και μπλε φιλικά χαμόγελα και θα προσπαθήσουν να απαντήσουν με τον μόνο τρόπο που έχουν μάθει: «Η κατάσταση είναι
δύσκολη, αλλά μην το πολυσκέφτεσαι. Θα σε βοηθήσουμε να γραφτείς, θα σου βρούμε σημειώσεις, θα έρθεις σε κανένα πάρτι, θα τη βολέψεις...». Η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ, θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να μη βρουν οι προβληματισμοί σου αγωνιστική διέξοδο και να εκτονώσουν την αγανάκτησή σου παίζοντας το θέατρο της αντιπολίτευσης η μία στην άλλη. Μακριά από τις διαδικασίες του κινήματος θα φροντίσουν να σε κρατήσουν και οι «κόκκινοι» συμφοιτητές σου της ΠΚΣ-ΚΝΕ παρόλο που θα σου πουν πολλά ωραία και μεγάλα λόγια, γεμάτα «επαναστατική διάθεση», τα οποία γρήγορα θα αρχίσουν να συμμαζεύουν μόλις δουν ότι αναπτύσσονται κινητοποιήσεις που δεν είναι υπό τον έλεγχο τους. Θα βρεθούν και απόψεις (όπως είναι της ΑΡΕΝ του ΣΥΡΙΖΑ) που θέλουν να είναι με το ένα πόδι στους αγώνες και με το άλλο πόδι στα σαλόνια των διαβουλεύσεων και των τραπεζιών του «κοινωνικού διαλόγου» όπου ο νικητής έχει κιόλας αναδειχθεί από τη στιγμή που σε έβαλε να «κάτσεις στην καρέκλα». Παράλληλα, θα ακούσεις και άλλες φωνές που θα σου πουν «τα θέλω όλα εδώ και τώρα», οι οποίες με την πρώτη ευκαιρία προσγειώνονται ανώμαλα στην πραγματικότητα και στέλνουν κόσμο απογοητευμένο στο σπίτι του.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις είναι ένα σχήμα που αναφέρεται στη μαχόμενη Αριστερά, εκείνη που συνεπής στον ιστορικό της ρόλο δεν σπέρνει αυταπάτες και δεν υποτάσσεται. Με συνέπεια δρουν μέσα σε ΑΕΙ και ΤΕΙ για την ανασυγκρότηση αγωνιστικού φοιτητικού κινήματος που θα διεκδικεί τα δικαιώματά της νεολαίας στις σπουδές, την εργασία και τις δημοκρατικές ελευθερίες. Μέσα από την κοινή δράση με παρατάξεις και αγωνιστές που κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση παλεύουν για την δημιουργία ενός μετώπου αντίστασης στους χώρους σπουδών που θα ανακόψει την καταιγίδα αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων και μέτρων και θα σταθεί πάτημα για την ανάπτυξη ευρύτερων κοινωνικών αγώνων. Με τη συμμετοχή τους τόσο στο δίχρονο ξεσηκωμό των φοιτητών το 2006-2007 ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και τις μεταρρυθμίσεις που στόχευαν (και στοχεύουν) στη διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, όσο και στο ξέσπασμα της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, έδωσαν μάχες για την πολιτική συγκρότηση και την ενδυνάμωση των κινητοποιήσεων.
Μέσα από αυτό το κείμενο, συνάδελφε πρωτοετή, οι Αγωνιστικές Κινήσεις σου απευθύνουν ένα κάλεσμα:
Στην κρίσιμη αυτή συγκυρία για τη νεολαία και το λαό ας συρρεύσουμε στα αμφιθέατρα, εκεί που πραγματοποιούνται οι γενικές μας συνελεύσεις, να πάρουμε αγωνιστικές αποφάσεις και να διεκδικήσουμε, στο πλευρό του λαού, το μέλλον που μας ανήκει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου