Η φετινή Πρωτομαγιά θα γιορταστεί παγκόσμια

ΣΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ!

Η φετινή Πρωτομαγιά θα γιορταστεί παγκόσμια σε μια από τις δυσκολότερες συγκυρίες για τους εργάτες όλου του κόσμου. Θα γιορταστεί από τον κόσμο της δουλειάς, τον κόσμο που παράγει τον πλούτο και την «ανάπτυξη» της κοινωνίας αυτής, σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης. Αυτό όμως οι εργαζόμενοι δεν είχαν ανάγκη να το ακούσουν από τα καλοθρεμμένα στόματα που ταΐζουν. Το ξέρουν και το έχουν καταλάβει από καιρό, ότι το σύστημα και σάπιο είναι και την κρίση εδώ και καιρό τη φορτώνει στις πλάτες του. Δεκαετίες τώρα, ιδιαίτερα μετά το ‘89-‘91, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δέχονται την πιο βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου στα συλλογικά δικαιώματά τους. Χρόνια τώρα το κεφάλαιο προσπαθεί να πάρει τη ρεβάνς από τους λαούς και τους οδηγήσει πίσω στο Μεσαίωνα, να τους κάνει σύγχρονους δούλους.

Το εργατικό εισόδημα μειώνεται, οι ώρες εργασίας («απασχόλησης», όπως προτιμούν να λένε) αυξάνονται, γίνονται λάστιχο, γίνονται εξοντωτικό-σπαστό ωράριο. Ολόκληρη η ζωή του εργαζομένου είναι προγραμματισμένη στη θέληση του αφεντικού όπου, όπως και όποτε αυτός θέλει. Οι υπερωρίες είναι απλήρωτες. Το (όποιο) εργατικό δίκαιο δεν εφαρμόζεται, ενώ η «Επιθεώρηση Εργασίας» κάνει τα στραβά μάτια. Πολλές φορές εργαζόμενοι αναγκάζονται να υπογράψουν ψεύτικες αποδοχές. Τα ασφαλιστικά δικαιώματα χτυπιούνται τόσο νομοθετικά όσο και στην πράξη με τη «μαύρη» εργασία να βασιλεύει. Θα βγούμε, λένε, αργότερα στη σύνταξη και με λιγότερα λεφτά γιατί τα ταμεία «δεν αντέχουν» και υπάρχει πρόβλημα υπογεννητικότητας. Πώς όμως να σκεφτεί μια νέα γυναίκα να κάνει οικογένεια τη στιγμή που η απόλυση λόγω εγκυμοσύνης είναι κανόνας και η στήριξη ανύπαρκτη; Για δωρεάν υγεία ούτε λόγος, ακόμα και τα απαιτούμενα ένσημα αυξήθηκαν με τον πρόσφατο νόμο. Αλλά και η παιδεία από το βρεφονηπιακό σταθμό μέχρι το μεταπτυχιακό πρέπει να γίνει για λίγους και εκλεκτούς. Δεν μπορούν να σπουδάζουνε όλοι! Κι όσο για τη «δημόσια» περιουσία (αεροδρόμια, τραίνα, λιμάνια, ΔΕΗ, ΟΤΕ, δασικές εκτάσεις κτλ) όση απέμεινε πρέπει να παραχωρηθεί στο κεφάλαιο και να γίνει ιδιωτική γιατί «κοστίζει».Η φτώχεια και η ανέχεια αγγίζουν το σύνολο του πληθυσμού.

Και όσο για το δικαίωμα στο συνδικαλισμό; Η τρομοκρατία και οι απολύσεις είναι καθημερινό φαινόμενο και οι απεργίες «παράνομες και καταχρηστικές», λες και θα ορίσουν οι εκμεταλλευτές πώς θα χρησιμοποιούν οι εργάτες τα μέσα πάλης τους. Τα απεργιακά μπλοκ ραντίζονται με χημικά και οι συνδικαλιστές διώκονται και επιστρατεύονται, για το καλό της κοινωνίας. Όσο για τους μετανάστες, αυτούς τους κολασμένους και απόκληρους που ο ιμπεριαλισμός, ο πόλεμος και η εξαθλίωση έσπρωξε στη χώρα μας, πρέπει να λένε και ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Φιλοξενία σε γκέτο όπως της Μανωλάδας, όπου εργάζονται στις πιο σκληρές δουλειές, ήλιο με ήλιο, για ένα κομμάτι ψωμί. Και αν τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι όπως έκανε η Κούνεβα θα το πληρώσουν με την πιο άγρια τρομοκρατία.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον πρέπει να κάνουμε όλοι θυσίες για να βγούνε από την κρίση. Ποιοι, αυτοί που προκλητικά πλουτίζουν όλο και περισσότερο, αυτοί που επειδή έκλεψαν τόσο, δεν μπορούν να βγάλουν πια ικανοποιητικό κέρδος. Και για αυτό θα πρέπει να μειωθούν οι μέρες εργασίας και οι μισθοί, θα πρέπει να μη ζητάμε αυξήσεις και δικαιώματα, να σφίξουμε κι άλλο το ζωνάρι μέχρι να βγουν από την κρίση και να αρχίσουν να ξαναβγάζουν κέρδη. Να ξεχάσουμε και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα, όπως αυτό της συλλογικής σύμβασης. Όσο για αυτούς, δεν πρέπει να τους αγγίζουμε για να είναι ελεύθερη και ανταγωνιστική η αγορά. Μας ζητούν να δείξουμε κατανόηση γιατί οι οικονομίες της ΕΕ και των ΗΠΑ, που ροφάνε όλο τον πλούτο του πλανήτη έχουν πρόβλημα. Και για να το ξεπεράσουν θα μας ζητήσουν σύντομα να γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους στα νέα Ιράκ κι Αφγανιστάν που θα δημιουργήσουν, κι ας βγάλανε «φιλειρηνιστή» πρόεδρο.

Η ηγεσία της ΓΣΣΕ και οι εργατοπατέρες από καιρό έχουν χάσει κάθε επίφαση αγωνιστικότητας. Έχοντας υιοθετήσει το σλόγκαν της ταξικής συμφιλίωσης και συνεργασίας υπογράφουν χρόνια τώρα εξευτελιστικές συμβάσεις και συμφωνίες. Συναγωνίζονται μάλιστα το σύστημα στο ποιος θα κάνει τις πιο εποικοδομητικές προτάσεις για να έχουμε ανταγωνισμό και ανάπτυξη. Όσο για τις απεργίες που εξαγγέλλουν, είναι μόνο υπό την πίεση του κόσμου. Από κοντά και η ρεφορμιστική «Αριστερά» που είναι χρήσιμη (για το σύστημα!) και έχει προτάσεις για όλα: Από το πώς θα διαχειριστούμε τα ταμεία, κάτω από κοινωνικό και εργατικό έλεγχο πάντα, πως θα επιστρέψουν οι κλέφτες τα κλεμμένα πίσω, πώς θα έρθει η λαϊκή οικονομία… Και βέβαια η μητέρα των μαχών, οι ευρωεκλογές, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εκφραστεί η οργή των εργαζομένων. Όταν όμως ήρθε η ώρα να ‘ναι χρήσιμη η Αριστερά για το λαό στις απεργίες για το ασφαλιστικό, αυτή μάζευε υπογραφές.

Όσο για την εξωκοινοβουλυτική Αριστερά που δρα στα κινήματα, δυστυχώς εμφανίζει κι αυτή παρόμοια πισωγυρίσματα.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΑΠΘ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ!

Η εργατική τάξη δεν έχει καμιά υποχρέωση να θυσιάσει τίποτα για την κρίση. Για χάρη κανενός «εθνικού στόχου», καμιάς «κοινωνικής ειρήνης». Το μέλλον των εργαζομένων είναι οι αγώνες για μόνιμη, σταθερή, αξιοπρεπή δουλειά, για αυξήσεις στους μισθούς, για συνδικαλιστικές ελευθερίες, για δωρεάν παιδεία, υγεία και ασφάλιση. Για όλα αυτά τα οποία τη συγκρουστούν σαν ΤΑΞΗ.

Οι αγώνες που ξεσπούν και θα πυκνώσουν κι άλλο, δείχνουν το δρόμο. Οι φοιτητικές και μαθητικές καταλήψεις και οι απεργίες των δασκάλων, το κίνημα ενάντια στο ασφαλιστικό, οι απεργίες στους ΟΤΑ και στα λιμάνια, τα μπλόκα της αγροτιάς και το μεγαλειώδες ξέσπασμα του Δεκέμβρη, δείχνουν το στίγμα της νέας εποχής. Τμήμα αυτών των αγώνων αποτελεί ο αγώνας του σωματείου της Κ. Κούνεβα (ΠΕΚΟΠ) για μονιμοποίηση των εργαζομένων στον ΗΣΑΠ, ο αγώνας για την αθώωση του διωκομένου συνδικαλιστή της WIND Σ. Μάλαμα, η επαναδραστηριοποίηση του σωματείου στο τηλεφωνικό κέντρο του ΟΤΕ, οι απεργίες των καλλιεργητών φράουλας στη Μανωλάδα και τόσες άλλες εστίες αντίστασης που γεννά η οργή των εργαζομένων.

Σε αυτή την κατεύθυνση ο αγώνας των εργαζομένων στο ΑΠΘ για μόνιμη και σταθερή δουλεία και διώξιμο των εργολάβων από το ΑΠΘ είναι μια ελπιδοφόρα μάχη που πρέπει να στηριχτεί. Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ ήταν αυτή που συσπείρωσε ένα αξιόλογο δυναμικό κόσμου, το οποίο πρέπει να μείνει ενωμένο, να παλέψει πλάι στους εργαζομένους και να στηρίξει έμπρακτα τις κινητοποιήσεις.

Οι αγώνες αυτοί μπορεί να έχουν προβλήματα, να υπονομεύονται από την ανεπάρκεια των δυνάμεων που αναφέρονται στο κίνημα, να αποπροσανατολίζονται, να μην έχουν απτά αποτελέσματα, να γνωρίζουν ήττες. Είναι όμως η αυγή μιας νέας περιόδου, που ξεπροβάλλει αργά αλλά σταθερά. Μίας περιόδου σύγκρουσης, όπου στη μάχη ενάντια στην επίθεση θα ξαναγεννηθεί η ιδέα της ανατροπής του σάπιου συστήματος της εξαθλίωσης, της φτώχειας και του πολέμου, θα ανασυγκροτηθεί η εργατική τάξη σαν τάξη για τον εαυτό της.

Σε αυτή την κατεύθυνση, πρώτιστο καθήκον του φοιτητικού κινήματος είναι για ακόμα μια φορά να παίξει το ρόλο του πυροδότη, ξαναπιάνοντας το νήμα των αγώνων ενάντια στη αντί-μεταρρύθμιση, με κύριο στόχο την ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ-ΠΛΑΙΣΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΟΝΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΣ.

Τη Πρωτομαγιά, φοιτητές και εργάτες διαδηλώνουμε μαζί σηκώνοντας ψηλά τις κόκκινες σημαίες! Για

· ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

· ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΙΣΗ, ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ

· ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

· ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

· ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1 ΜΑΗ, 10.00 ΚΑΜΑΡΑ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΕΙ-ΤΕΙ