Κάτω το νομοσχέδιο για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής!

Αυτή την χρονιά οι φοιτητές και σπουδαστές βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ολοκληρωτική επίθεση στο δικαίωμά μας στις σπουδές. Είχαμε την ψήφιση του νόμου Γαβρόγλου το καλοκαίρι, που πάει ένα βήμα παραπέρα από τον Νόμο Πλαίσιο  το χτύπημα των πτυχίων αλλά και των σπουδών μας συνολικά. Είχαμε την αναστάτωση που επικράτησε με το ενδεχόμενο μη διανομής συγγραμμάτων για όλους τους φοιτητές και άνοιξε για τα καλά το ζήτημα της κατάργησης των δωρεάν βιβλίων. Τώρα έχουμε μπροστά μας το νομοσχέδιο για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής (Π.Δ.Α.) που θα ψηφιστεί τις επόμενες μέρες.

  Ένα Πανεπιστήμιο που θα προέλθει από την ενοιοποίηση του ΤΕΙ Πειραιά και του ΤΕΙ Αθήνας, μέσω καταργήσεων και συγχωνεύσεων των τμημάτων τους. Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση και το υπουργείο παρουσιάζει  το νομοσχέδιο αυτό σαν μια αναβάθμιση των ΤΕΙ, σαν μια κατεύθυνση που θα σημάνει μόνο καλύτερες μέρες για τους σπουδαστές. Όμως όλοι οι φοιτητές καταλαβαίνουμε ότι καθόλου έτσι δεν είναι τα πράγματα. Αντιλαμβανόμαστε ότι μπροστά μας έχουμε ένα νομοσχέδιο συγχωνεύσεων στα χνάρια του Σχεδίου Αθηνά.

Πιο αναλυτικά, το νομοσχέδιο ίδρυσης του ΠΔΑ, στη ρότα του ν. Γαβρόγλου, προβλέπει τα εξής :

·         Μειώνει τους εισακτέους (από την επόμενη κιόλας ακαδημαϊκή περίοδο), καθώς μειώνει από 42 σε 26 τα τμήματα των ΤΕΙ Αθήνας και ΤΕΙ Πειραιά, είτε καταργώντας είτε συγχωνεύοντάς τα. Πετάει έτσι έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία κομμάτια της νεολαίας από το λύκειο κιόλας.

·         Θεσπίζει την κατάργηση/συγχώνευση σχολών με μια υπουργική απόφαση

·         Καταργεί τμήματα σχολών εκμηδενίζοντας στην πράξη κάθε δυνατότητα επαγγελματικής αποκατάστασης στους φοιτητές και αποφοίτους της.

·         Αυξάνει τους εντατικούς όρους σπουδών με τα δήθεν αναβαθμισμένα νέα προγράμματα σπουδών.

·         Στοιβάζει περισσότερους σπουδαστές σε λιγότερα τμήματα δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο τους  όρους φοίτησης (βλ. μεγαλύτερες λίστες αναμονής σε εργαστήρια κλπ.)

·         Κατακερματίζει τα πτυχία θεσπίζοντας τα διετή προγράμματα σπουδών, που θα αντιστοιχούν σε πιστοποιητικά 120 πιστωτικών μονάδων, τη στιγμή που η διδακτική επάρκεια στις καθηγητικές σχολές και συνολικά το κυνήγι προσόντων αποτελούν ήδη σταθμό στην επιχείρηση διάσπασης των πτυχίων μας και κατάργησης των επαγγελματικών δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτά.

·         Βάζει «από την πίσω πόρτα» τα δίδακτρα στο προπτυχιακό επίπεδο, εδραιώνοντάς τα για αρχή στα μεταπτυχιακά.

         Δεν πρόκειται για καμία αναβάθμιση λοιπόν. Πρόκειται για ένα συνολικό χτύπημα σε χιλιάδες νέους στο δικαίωμα στις σπουδές.  Και πράγματι δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Μέσα σε ένα περιβάλλον με ελαστικές σχέσεις εργασίας, απλήρωτης και ανασφάλιστης, και υψηλών ποσοστών ανεργίας, δεν θα μπορούσε η εκπαίδευση να βγάζει πολλούς πτυχιούχους, πόσο μάλλον και με επαγγελματικά δικαιώματα. Ο νόμος Γαβρόγλου και το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής (ΠΔΑ), όπως και τα προηγούμενα νομοσχέδια, έρχονται να εναρμονίσουν την εκπαίδευση με αυτήν την αγορά εργασίας.

      Είναι αυταπάτη λοιπόν να πιστεύουμε ότι θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες  (ποιες είναι άραγε αυτές;) αυτό το νομοσχέδιο να ήταν μια πραγματική αναβάθμιση. Το δίλλημα που θέτει το υπουργείο για είτε ΑΕΙ είτε ΤΕΙ είναι ένα  ψεύτικο δίλλημα. Και για αυτό οι σπουδαστές δεν πρέπει να εγκλωβιστούν σε αυτό. Αλλά να συγκροτήσουν τον αγώνα τους στην βάση των δικών τους αναγκών. Που είναι το δικαίωμα στις δωρεάν σπουδές, στο πτυχίο που κατοχυρώνει επαγγελματικά δικαιώματα, στις συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Σε αυτόν τον αγώνα φοιτητές και σπουδαστές πρέπει να μάστε μαζί. Γιατί η επίθεση που δεχόμαστε είναι ενιαία άρα ενιαία οφείλει να ναι και η απάντηση. Γιατί βλέπουμε ότι όσο ψηφίζονται τα αντιδραστικά νομοσχέδια χωρίς και δεν βρίσκουν απέναντί τους αντιστάσεις τόσο η επίθεση θα συνεχίζεται  και θα επιταχύνεται. Γιατί καταλαβαίνουμε καλά ότι ο ατομικός δρόμος, και η προσπάθεια να διαχειριστούμε την κατάσταση και την πολλαπλή πίεση που δεχόμαστε μόνοι μας, θα μας οδηγήσει σίγουρα σε αδιέξοδο. Γιατί το σύστημα χτυπά όλα τα πεδία της καθημερινής ζωής. Από τις σπουδές μας, την δουλεία, το δικαίωμα στον συνδικαλισμό, μέχρι και στα ζητήματα της ειρήνης στην περιοχή.

Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Ούτε να νιώθουμε ανίσχυροι απέναντι σε όλα αυτά . Να συνειδητοποιήσουμε ότιΣε έναν ισχυρό και καλά οργανωμένο αντίπαλο, η μόνη πραγματική απάντηση είναι η μαζικοποίηση των συλλογικών μας οργάνων. Η μόνη διέξοδος είναι να βρούμε κοινό βηματισμό για τους κοινούς μας στόχους και να εναντιωθούμε στα σχέδια που μας θέλουν μια γενιά χωρίς μέλλον και ελπίδα. Να γίνουμε η γενιά που δεν είπε μόνο «όχι» άλλα έστησε θεμέλια για την κοινωνική αλλαγή, τη ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.