Η εργασία και η εκπαίδευση είναι δικαιώματά μας-να τα διεκδικήσουμε!

Εμείς οι εργαζόμενοι-φοιτητές βιώνουμε διπλή επίθεση. Από τη μία στο δικαίωμα μας στις σπουδές και από την άλλη στους χώρους εργασίας μας.

Τα προβλήματα στα πανεπιστήμια είναι πολλά! Οι εστίες είναι για λίγους και σε άθλιες συνθήκες. Στη λέσχη είτε πληρώνουμε, είτε αμφισβητείται ο δωρεάν χαρακτήρας της. Στη σχολή δεν έχουμε σύγγραμμα, μόνο σημειώσεις, που τις τυπώνουμε εμείς και τόσα άλλα. Βιώνουμε δηλαδή μια εκπαίδευση που είναι βαθιά ταξική και ο τίτλος δωρεάν είναι κατ’ επίφαση.  

Για όσους μας λένε ότι εργαζόμαστε για την καλοπέραση μας, τους απαντάμε ότι εργαζόμαστε για να σπουδάσουμε. Στο χώρο εργασία μας, δουλεύουμε ανασφάλιστοι, με χαμηλά μεροκάματα, πολλές φορές απλήρωτοι. Δουλεύουμε συνεχώς με τον εκβιασμό της απόλυσης, λόγω της τεράστιας ανεργίας.

Μας έχουν μάθει καλά τι σημαίνει ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ! Στις σχολές μας, οι εργασίες είναι σε εβδομαδιαία βάση, οι πρόοδοι και τα απροειδοποίητα τεστάκια θυμίζουν σχολείο. Τα εργαστήρια και τα υποχρεωτικά αμφιθέατρα έχουν γίνει καθεστώς και διαρκώς αυξάνονται. Παράλληλα, με το πρόσχημα της φοιτητικής μας ιδιότητας, μας λένε ότι μπορούμε να είμαστε «ευέλικτοι» και πρέπει να ανταποκριθούμε στα ελαστικά και σπαστά ωράρια που μας επιβάλλει το αφεντικό. Γιατί «πρέπει να είμαστε εκεί τις ώρες που θα έχει περισσότερη κίνηση το μαγαζί». Που να πρωτοπρολάβουμε να είμαστε;  Στη σχολή για να μην χάσουμε το εξάμηνο ή στη δουλειά, μπας και γλιτώσουμε την κατσάδα από το αφεντικό και την απόλυση;

Η επίθεση στα δικαιώματα μας δεν έχει σταματημό! Μιλούν για δίδακτρα στις σχολές, μιλούν για διάσπαση του πτυχίου και αποφοίτους πολλών ταχυτήτων. Θέλουν να μας πετάξουν έξω από τις σχολές! Ταυτόχρονα, φέρνουν νέα νομοσχέδια στη βουλή που θα χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο τους όρους εργασίας μας. Θέλουν να μας πείσουν να λέμε και ευχαριστώ για τα ψίχουλα που παίρνουμε στη δουλειά μας. Θέλουν να μας πείσουν ότι είναι φυσιολογικό εργαζόμενοι να σκοτώνονται δουλεύοντας. Ότι ήταν φυσική νομοτέλεια ο θάνατος του ντελιβερά στα Μikel, του εργάτη στο εργοτάξιο του μετρό Θεσσαλονίκης, της εργαζόμενης στα EVEREST και τόσων άλλων.

Είμαστε νέοι και κάνουμε όνειρα! Εκτός από εργαζόμενοι και φοιτητές είμαστε ΝΕΟΙ. Ματώσαμε εμείς και οι οικογένειες μας για να μπούμε σε μία σχολή και αυτοί θέλουν να μας κόψουν τα φτερά. Περάσαμε στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσουμε, να πάρουμε πτυχίο και να εργαστούμε με ανθρώπινες συνθήκες! Να ασχοληθούμε με τη μουσική, το θέατρο, τον αθλητισμό, να πολιτικοποιηθούμε. Η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή από όσο νομίζαμε και τα όνειρα μας άρχισαν να σβήνουν με το καιρό. Να παλέψουμε για τα όνειρα μας! Ο ατομικός δρόμος δεν είναι λύση, είναι αδιέξοδος! Κανένας μόνος στις σχολές, κανένας μόνος απέναντι στην εργοδοσία!

Με τη συλλογική πάλη μπορούμε να τους σταματήσουμε! Το παρόν και το μέλλον μπορεί να μοιάζει εφιαλτικό , αλλά υπάρχει διέξοδος. Να συμβάλλουμε στο ζωντάνεμα των φοιτητικών συλλόγων και να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας στις σπουδές! Οι συνθήκες που βιώνουμε σήμερα στην εργασία μας είναι για να μας διαμορφώσουν υπάκουους και πειθήνιους ήδη από τα τώρα, για να μας εκμεταλλευτούν ακόμη χειρότερα όταν θα πάρουμε πτυχίο. Αντιστεκόμαστε στο μαύρο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Γραφόμαστε στο σωματείο μας. Συζητάμε με τους συναδέρφους μας για αυτά που μας ανήκουν, η δική μας άγνοια δίνει πάτημα στους εργοδότες να μας καταπιέζουν!  Δίνουμε κόντρες με την εργοδοσία και υπερασπιζόμαστε το δίκιο μας!