Και φέτος... η εξεταστική «μυρίζει» πανελλήνιες

Η εξεταστική πρόκειται, γενικά, για μια περίοδο, που οι φοιτητές κλείνονται στα σπίτια και στις βιβλιοθήκες, για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στο ύψος των απαιτήσεων, που γίνονται όλο και πιο υψηλές έως και αδύνατες με τη πάροδο του χρόνου. Πιο συγκεκριμένα, σε μια σειρά σχολές, όπως ΤΕΙ Αθήνας, Πάντειο κτλ. η εξεταστική περίοδος διαρκεί λιγότερο από τις πανελλήνιες με τα μαθήματα όχι μόνο να διαδέχονται το ένα το άλλο, αλλά πολλές φορές και να συμπίπτουν. Βέβαια, σε συνδυασμό με την πολύ μικρή χρονική διάρκεια της εξεταστικής, τα μαζικά κοψίματα, η καθηγητική αυθαιρεσία, η μη επάρκεια του ενός συγγράμματος για την διεκπεραίωση του μαθήματος και η μη πραγματοποίηση εμβόλιμης εξεταστικής για όλους, διαμορφώνουν ασφυκτικούς όρους διεξαγωγής της εξεταστικής για τους φοιτητές.

Αυτές οι αντίξοες συνθήκες δεν αφορούν μόνο μια μικρή περίοδο του χρόνου, αφού η εντατικοποίηση όλων των μορφών έχει εδραιωθεί για τα καλά σε όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα,   πηγαίνοντας πλάι-πλάι με τους περαιτέρω ταξικούς φραγμούς, που εφαρμόζονται και μέσω της μετακύλισης του κόστους σπουδών στις πλάτες των φοιτητών (βλ. εξαγγελίες για περικοπές έως και κατάργηση της δωρεάν σίτισης). Τα απανωτά εργαστήρια, οι αλυσίδες, τα απουσιολόγια, τα απροειδοποίητα τεστάκια, το όριο δήλωσης μαθημάτων, συνθέτουν το καθεστώς εντατικοποίησης και πειθάρχησης. Βέβαια, οι κατευθύνσεις που υπάρχουν για τα πανεπιστήμια δεν έρχονται σαν κεραυνός εν αιθρία. Ακολουθούν κατά γράμμα τις επιταγές του νόμου- πλαίσιο. Η εξεταστική του ενός μηνός έγινε εξεταστική των 15 ημερών( το πολύ) , όχι λόγω απροσεξίας και λάθους, αλλά επειδή ορίζεται από τον νόμο πλαίσιο το καθεστώς των 13 εβδομάδων παρακολούθησης και των 15 ημερών εξεταστικής. Τα θέματα των εξετάσεων είναι αρκετά δύσκολα έως και εκτός ύλης, γιατί έχει οριστεί  κατ’ ουσίαν η κατάργηση του ενός συγγράμματος ως μοναδική προϋπόθεση για να περάσεις το μάθημα και οι δυσεύρετες σημειώσεις το έχουν αντικαταστήσει. Ακόμη και τα μαζικά κοψίματα δεν οφείλονται στην «ανικανότητα» του «κακού» φοιτητή και δεν αποτελούν απλώς παραξενιά του ενός καθηγητή, αλλά συντάσσονται με τη λογική του συστήματος και της δήθεν αντικειμενικής αξιολόγησης του ΟΟΣΑ και της Μπολόνια: όποιο μάθημα είναι δύσκολο αξιολογείται θετικά! Γιατί θετικό για το σύστημα είναι το μεγάλο ποσοστό κομμένων φοιτητών, που θα παρατούν τις σπουδές και θα είναι  πιο εύκολα αναλώσιμοι. 

Επομένως, οι απάνθρωποι όροι και ρυθμοί σπουδών «αγκαλιάζουν» όλο το φάσμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και διαμορφώνουν αρνητικούς συσχετισμούς και για το μέλλον των φοιτητών. Δηλαδή, όσο εύκολα θα υποτάσσεται ο φοιτητής στη καθηγητική αυθαιρεσία, τόσο πιο εύκολα θα υποτάσσεται και στον εργοδότη. Όσο θα θεωρεί ότι είναι ανίκανος και κακός φοιτητής, ρίχνοντας την ευθύνη στις δικές του πλάτες για τα μαζικά κοψίματα, τόσο θα αποδέχεται τους πενιχρούς μισθούς, μιας και θα παίρνει ό, τι του «αξίζει». Όσο, τέλος, δεν θα αντιστέκεται και οι όροι σπουδών θα δυσχεραίνουν, τόσο θα σκύβει το κεφάλι στο αφεντικό και θα αποδέχεται τα ελαστικά ωράρια, την υπερεκμετάλλευση και την απογυμνωμένη από δικαιώματα «εργασία».

         Σκυμμένοι, λοιπόν,  στο βιβλίο, με μόνη διέξοδο το διάβασμα και τις σημειώσεις που δόθηκαν από τη ΔΑΠ ή την ΠΑΣΠ, δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε ούτε τις υπάρχουσες συνθήκες, αλλά ούτε εκείνες που έρχονται με τον νόμο Γαβρόγλου.  Ενάντια στις δυνάμεις του συστήματος (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ- καθηγητικό κατεστημένο-πρυτάνεις), με μόνο όπλο τις γενικές μας συνελεύσεις, ας απαιτήσουμε ανθρώπινους όρους εξεταστικής κόντρα στην εντατικοποίηση και τη πειθάρχηση που θέλουν να μας επιβάλλουν.