Ανακοίνωση - καταγγελία των Αγωνιστικών Κινήσεων Ιατρικής Θεσ/κης

Περί συνελεύσεων…

Τετάρτη 4/12. Γενική Συνέλευση. Απαρτία; Στα 80 (τουλάχιστον) άτομα. Μαζευόμαστε 50 (το πολύ). Θα γίνει συνέλευση; Οι απόψεις παραδόξως (;) διίστανται.  Η μία άποψη που δεν ήθελε να αντιμετωπίσει στη ρίζα του το πρόβλημα φώναζε: «Και βέβαια θα γίνει συνέλευση, έρχεται 6 Δεκέμβρη δε μπορεί ο Σύλλογος να μην έχει απόφαση. Και στο κάτω  κάτω από τις τελευταίες προσπάθειες να βγει συνέλευση έχει γίνει φανερό ότι μόνο εμείς οι 50 ενδιαφερόμαστε. Εντάξει δεν είμαστε όσοι θα θέλαμε αλλά… Όποιος δεν έχει έρθει δεν ενδιαφέρεται και αναλαμβάνει την ευθύνη να αποφασίσουν για αυτόν χωρίς αυτόν». Η άποψη μας ήταν από την πρώτη στιγμή ότι προφανώς και δεν μπορεί να ονομαστεί συνέλευση συλλόγου κάτι που δεν είναι. Ο Σύλλογος δεν είναι μια παρωχημένη λέξη, αλλά έχει κατακτηθεί με αγώνες. Πέρα από το "τυπικό" της απαρτίας, μπροστά μας έχουμε ένα πραγματικό πρόβλημα.
Ότι εν μέσω καταιγίδας στην εκπαίδευση και ολόκληρη την κοινωνία, με δεκάδες σχολές να κλείνουν, χιλιάδες να απολύονται, σίτιση στέγαση και θέρμανση να εξαφανίζονται, μαζευόμαστε εδώ και εβδομάδες οι ίδιοι. Ακόμα και αν βαφτίσουμε τους εαυτούς μας σύλλογο, και ξεχειλώσουμε-κουρελιάσουμε κάθε σημασία του, πάλι στον ίδιο παρονομαστή καταλήγουμε. Η ενημέρωση-ενεργοποίηση για τα προβλήματά πρέπει να απλώσει. Το ότι οι περισσότεροι δεν έρχονται στα καλέσματα δεν σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρονται, η συντρηπτική πλειοψηφία του κόσμου αυτή τη στιγμή πλήττεται. Σημαίνει ότι δεν εμπιστεύονται τη συλλογική πάλη και τα συλλογικά όργανα (κάτι για το οποίο έχουν κύρια ευθύνη οι ΠΑΣΠ-ΔΑΠ, που την ενισχύουν πολλές φορές και δυνάμεις της αριστεράς που έχουν κάνει το "καπέλωμα" πολιτική άποψη). "Καπέλωμα" σημαίνει χωρίς τον κόσμο, και μάλιστα εξ ονόματός του, για το καλό του (!). Κάπως έτσι πέρασαν 4 ώρες κουβέντας ορίζοντας στο τέλος συνέλευση εξ αναβολής για τις 5/12.

Πέμπτη 5/12. Μαζευόμαστε περίπου 40-50 άτομα. Οι ίδιες απόψεις υποστηρίζουν ότι θα γίνει συνέλευση ασυζητητί, ακόμα και αν είμαστε 10 άτομα (!). Δε μπορεί να λείπει ο Σύλλογος Ιατρικής λένε από την πορεία, άλλωστε αυτό θα συσπειρώσει κόσμο. Γίνονται τοποθετήσεις σαν να πρόκειται για κανονική συνέλευση. Στο τέλος των τοποθετήσεων και ενώ έχουν μείνει καμία 35αρια άτομα, μπαίνει ζήτημα ψηφοφορίας: είναι ή δεν είναι γενική συνέλευση; θα πάρουμε ή όχι αποφάσεις;. Υπέρ 25 κατά 8 και μερικά λευκά. Αποχωρούμε, όπως και άλλοι, από την αρχή της διαδικασίας. Τα 25 λοιπόν άτομα  που απομένουν παίρνουν αποφάσεις συλλόγου!!!

·         Θα συμμετέχουμε ως Σύλλογος στην πορεία στις 6/12

·         Συμμετέχουμε στην κατάληψη της Πρυτανείας την Παρασκευή 6/12

·         Μη λήψη απουσιών στις 6/12

·         Νέα Γενική Συνέλευση την Τρίτη  10/12

Τι είναι λοιπόν μια συνέλευση; Τι την διαφοροποιεί από μια κουβέντα-μάζωξη ατόμων; Πώς μπορούν 25 ή και 50 άτομα να παίρνουν αποφάσεις για έναν σύλλογο περίπου 2500 φοιτητών (700 που ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές και από αυτούς ορίζεται η απαρτία της συνέλευσης;). Και γιατί με την ίδια λογική να μην μαζέψει και η ΔΑΠ ή η ΠΑΣΠ τον κόσμο της (που παρεμπιπτόντως είναι πολύ περισσότερος από τα 50 άτομα) και να μην πάρει απόφαση ως σύλλογος αφού η έννοια της απαρτίας είναι "ξεπερασμένη" και (μεταξύ μας  λίγο ...παλαιολιθική; Σωστά;) Και τελοσπάντων τί θεοποίηση του συλλόγου είναι αυτή; Είστε κολλημένοι και σχεδόν αρτηριοσκληρωτικοί, φοράτε παρωπίδες και δεν βλέπετε τις νέες καταστάσεις.

Δυστυχώς όμως οι νέες καταστάσεις δεν λύνονται στρουθοκαμηλίζοντας. Γιατί αυτό κάνεις όταν ανάγεις την αδυναμία σου ως Αριστερά αλλά και ως προοδευτικός άνθρωπος να βγάλεις μια συνέλευση με το να κατηγορείς και να υποτιμάς τον κόσμο (και αυτό όχι μόνο στα πανεπιστήμια), να τον απαξιώνεις και να του κουνάς το δάχτυλο ότι είναι "εγωιστής και παρτάκιας" που δεν του καίγεται καρφί για το τι συμβαίνει γύρω του. Γιατί αυτή τη στιγμή με τις εξελίξεις στην κοινωνία μας, κανένας δεν μένει αλώβητος και αδιάφορος απέναντι σ’ ότι συμβαίνει ( εκτός βεβαία αν η θέση του στην κοινωνία του επιτρέπει κάτι τέτοιο) όλοι προβληματίζονται , ανησυχούν, φοβούνται. Και είναι χρέος αυτών που μαζεύονται στις συνελεύσεις να ανοίγουν αυτά τα ζητήματα στον κόσμο και τις συνελεύσεις προτού ασχοληθούν με το αν θα μπει μια σφραγίδα σε μια απόφαση. Επειδή ιστορικά πάντα την δύναμη την είχαν οι μάζες και όχι οι λίγοι «πεφωτισμένοι» που εν προκειμένω μαζεύονται στις συνελεύσεις.

Όλοι στις γενικές συνελεύσεις, εκεί που βρίσκεται η δύναμη μας, στο πλέον δημοκρατικό όργανο των συλλόγων μας.

Αγωνιστικές Κινήσεις Ιατρικής

9/12/2013