Ο ΟΥΡΙΟΣ ΑΝΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ… ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ «ΘΥΣΙΕΣ»

Έτσι είναι. Όταν είσαι «υπεύθυνη αντιπολίτευση» και αξιώνεσαι να αναλάβεις «υπεύθυνα» κυβερνητικό ρόλο, τότε πρέπει να κρατάς και μια «υπεύθυνη» στάση.

Στην περίπτωσή μας, υπάρχουν πολλά πρόσφατα παραδείγματα. Από την ΑΤΕ και τη Χαλυβουργία, μέχρι τους εργολαβικούς του ΑΠΘ.

Την περασμένη Δευτέρα 29/10, έγινε πρόταση στο προεδρείο του σωματείου για λήξη της απεργίας, προκειμένου να πληρωθούν για 2 μήνες, και να εξασφαλιστεί η θέση τους μόνο για τους επόμενους 2 με μείωση μισθού, μέχρι το Γενάρη. Οι εργαζόμενοι στη Γενική τους Συνέλευση αποφάσισαν τη συνέχιση της απεργίας και της κατάληψης ενάντια στον εκβιασμό και το κλίμα που διαμορφώνουν Σύγκλητος – καθηγητές – ΜΜΕ.

Η πρόταση αυτή έγινε από τις πρυτανικές αρχές και συγκεκριμένα από τον αντιπρύτανη Παντή. Μέχρι εδώ όλα αναμενόμενα. Ένα διοικητικό όργανο, ένα κομμάτι του κρατικού μηχανισμού εφαρμόζει τις επιταγές της κυβέρνησης και τους ψηφισμένους νόμους και φυσικά προς όφελος του εργολάβου.

Δε θα γινόταν θέμα αν αυτό το μέλος του εν λόγω μηχανισμού δεν τύχαινε στέλεχος του – πάντα κινηματικού – ΣΥΡΙΖΑ !

Απ’ ότι μαθαίνουμε από δημοσιεύματα στον τύπο (Μακεδονία 31/10), και παραδέχονται και οι ίδιοι, υπάρχει μια διχογνωμία στο εσωτερικό του όσον αφορά την απεργία των εργολαβικών. Η πλειοψηφία τάσσεται υπέρ της λήξης της απεργίας, ενώ η μειοψηφική τάση φέρεται να είναι και δυσαρεστημένη με τους χειρισμούς των πρυτανικών αρχών. Αυτό όμως που αποτυπώνεται με βάση τις εξελίξεις και αυτό που τις διαμορφώνει είναι το πρώτο.

Και φυσικά δεν αφήνει ανεπηρέαστη και την ΑΡΕΝ, όπου κομμάτια της, τάσσονται έμμεσα υπέρ του συμβιβασμού και της λήξης της απεργίας, καθώς «η απεργία βρίσκεται σε αδιέξοδο» και «δεν έχει ζορίσει καθόλου την κυβέρνηση, ίσα-ίσα τη συμφέρει» και φυσικά μια σειρά κλάδοι και αγώνες, μεταξύ τους και οι εργολαβικοί, «δεν θα βρουν λύση αν δεν πέσει η κυβέρνηση» (!!!). Ίσως στο ΣΥΡΙΖΑ υπολογίζουν να έχουν γίνει κυβέρνηση κατά το Γενάρη, οπότε και να διώξουν τον εργολάβο και να προσλάβουν τους εργαζόμενους απ’ ευθείας στο ΑΠΘ, καθώς με στέλεχος αντιπρύτανη και πολιτικό φλερτ με τον πρύτανη δε θα ‘ναι δύσκολο!

Αυτή η τραμπάλα ανάμεσα στο κίνημα και το κοινοβουλευτικό παιχνίδι έχει οδηγήσει την ΑΡΕΝ στο να συμμετέχει στη συγκέντρωση του πρύτανη για πορεία (που τελικά δεν έγινε λόγω μαζικότητας) στις αρχές του Οκτώβρη, από την οποία απείχαν οι εργολαβικοί διότι δεν έχουν αυταπάτες για τα όργανα αυτά. Να πιστεύει πως η «πανεπιστημιακή κοινότητα» θα μπλοκάρει τα Συμβούλια Διοίκησης, μόνο για να πέσει από τα σύννεφα μόλις διεξαχθούν ηλεκτρονικά οι εκλογές και οι «σύμμαχοι» καθηγητές και λέκτορες συμμετάσχουν κατά 75% σε αυτές.

Αυτό δεν είναι ανεξήγητο φαινόμενο, ούτε προκύπτει από λανθασμένη εκτίμηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζεται να αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα. Η σκέψη για κοινό σχήμα με την ΠΑΣΚΕ, μια σειρά επαφές με ηγετικά συνδικαλιστικά στελέχη από τη ΔΕΗ μέχρι την Αστυνομία, μαρτυρούν την αγωνία του να διαμορφώσει σχέσεις, να εγκολπώσει «δυσαρεστημένους» που βλέπουν σε αυτόν τη νέα κυβέρνηση, άρα και τη συνέχιση της σταδιοδρομίας τους και συγχρόνως μια άφεση αμαρτιών για περασμένα ατοπήματα (βλ Κατσέλη, Μυλόπουλος κλπ) για να γλιτώσουν από τη λαϊκή οργή. Από την άλλη για το ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αυτοί που θα στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό, όταν γίνει κυβέρνηση, καθώς στην κατάσταση που βρίσκεται δεν μπορεί να επανδρώσει το κράτος από μόνος του.

Πρέπει όμως να δώσει και δείγματα γραφής στο σύστημα, ότι μπορεί να διαχειριστεί καταστάσεις ώστε να μην ξεφύγουν και αρχίσουν να γίνονται επικίνδυνες. Άλλωστε το προηγούμενο διάστημα καλούσε τον κόσμο να τον ψηφίσει για να μην υπάρξουν κοινωνικές εκρήξεις. Η παρέμβαση αυτή στην απεργία των εργολαβικών, και μάλιστα στο πιο κρίσιμο και αποφασιστικό σημείο της, αποτελεί μια κατάπτυστη απόπειρα χειραγώγησης ενός δυναμικού αγώνα και ο μόνος που ωφελείται από αυτή είναι το σύστημα. Η δεξιά μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως δεν έχει σταματημό και, από εδώ και πέρα, όταν τα πράγματα σκουραίνουν θα γίνεται ακόμα πιο έντονη καθώς θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο κίνημα και την αστική νομιμότητα.

Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη για το ρόλο που επιφυλάσσει το σύστημα σε όσους θέλουν να το εξανθρωπίσουν. Μόνη λύση για τους εργολαβικούς, να συνεχίσουν αταλάντευτα τον αγώνα τους μέχρι τη νίκη. Μόνη λύση για όλους η σύγκρουση με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης.