Τι είδους μάχη ανοίγεται μπροστά μας
Για εμάς, η μάχη που συνειδητά επέλεξε να μπει η σπουδάζουσα νεολαία θα είναι σκληρή, δύσκολη και μακροχρόνια. Γιατί συγκρούεται ολομέτωπα με έναν κόσμο που σαπίζει και βρίσκεται σε αθεράπευτη κρίση. Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, δείχνει πλέον το πραγματικό του πρόσωπο στους λαούς, απαλλαγμένο από τη μάσκα του “κοινωνικού κράτους”: το πραγματικό πρόσωπο της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, του πολέμου, της βαρβαρότητας. Και εξωθεί εκατομμύρια ανθρώπους στο δρόμο του αγώνα ενάντια του.
Αυτό που ζούμε λοιπόν δεν είναι ένας “παραλογισμός” τους, μια “νεοφιλελεύθερη εκτροπή”, κάποιες “λανθασμένες επιλογές” και δεν μπορούμε να γυρίσουμε στην προηγούμενη κατάσταση της “κοινωνικής γαλήνης”. Γιατί ακόμα και εκείνη, είχε παραχθεί από την πίεση που άσκησαν οι κοινωνικές επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα, ήταν το αποτέλεσμα ενός διαφορετικού ταξικού- πολιτικού συσχετισμού στη χώρα μας και παγκόσμια.
Το επίδικο της πάλης: η ανατροπή του νόμου-πλαίσιο
Για εμάς τις Αγωνιστικές Κινήσεις, αυτό που βλέπουμε είναι ένα ακόμα επεισόδιο στην ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος, στην ανατροπή της επίθεσης και στο άνοιγμα του δρόμου για μια άλλη πορεία. Γιατί όλο και περισσότερο, αυτή η γενιά αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο κόσμος που της ετοιμάζουν δεν τη χωρά, αντιλαμβάνεται ότι σε αυτό τον κόσμο δεν έχει μέλλον. Και μέσα από την πάλη ενάντια του και τις νίκες που θα πετύχει, μπορεί να αντιληφθεί και τη δυνατότητα της συνολικής ανατροπής του και της οικοδόμησης ενός κόσμου με αφεντικό το λαό. Η μάχη γύρω από το νόμο-πλαίσιο αυτό ακριβώς το επίδικο θέτει: θα φορτώσουν επάνω μας το πρόβλημα της ανεργίας, θα δημιουργήσουν μια εκπαίδευση σκληρά ταξική, για λίγους κι εκλεκτούς;
Ή θα δημιουργήσουμε μέσα από την πάλη μας τη συλλογική μας απάντηση, ένα κίνημα για ΣΠΟΥΔΕΣ, ΔΟΥΛΕΙΑ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ, που θα ενδυναμώσει τους συλλόγους μας, που θα δείξει τη δυνατότητα της νεολαίας να καθορίζει το μέλλον της; Και τελικά, θα είναι ακόμα ένα ρήγμα στην πολιτική του Μνημονίου, της κηδεμονίας που μας έχουν επιβάλλει ΔΝΤ και ΕΕ; Θα αποτελέσει σπίθα για το γενικό λαϊκό ξεσηκωμό, θα συνδεθεί με τα σχολεία, τους εκπαιδευτικούς και το λαϊκό κίνημα;
Ακριβώς όλα αυτά αντιλαμβάνεται το σύστημα ότι τίθονται, γι' αυτό σύσσωμοι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΥΣΗ ψήφισαν με πλειοψηφία 4/5 στην Βουλή τον νέο νόμο, γι' αυτό ετοιμάζουν την πιο σκληρή καταστολή, γι' αυτό προσπαθεί ο Γιωργάκης να δείξει πυγμή (“τα πανεπιστήμια θα ανοίξουν”). Γιατί αντιλαμβάνονται για λογαριασμό της τάξης τους, ότι μια ήττα από το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα στο χώρο της Παιδείας, το οποίο δικαίως φοβούνται, θα ανοίξει προοπτικές νίκης για το ευρύτερο λαϊκό κίνημα..
Κάτω η κυβέρνηση ή η πολιτική της;
Δυστυχώς όμως για τις δυνάμεις που δρουν μέσα στο κίνημα, το “κάτω ο νόμος-πλαίσιο”, παρόλο που συγκρότησε το μπλοκ του αγώνα και βγάζει ενωμένους χιλιάδες φοιτητές στο δρόμο και αποτελεί βάση ύπαρξης του ξεσηκωμού, τους “ξινίζει”. Είναι ένα ακόμα “αμυντικό” αίτημα όπως το “κάτω το πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπολου”, “κάτω ο νόμος Αρσένη”, “κάτω ο νόμος Γιαννάκου”, “κάτω ο νόμος 815”, και πάει λέγοντας.
Για την ΕΑΑΚ και την ΑΡΕΝ λοιπόν είναι αναγκαίο να αποκτήσει ο αγώνας το στόχο της ανατροπής της κυβέρνησης. Όντως μια κυβέρνηση μπορεί να “πέσει”. Είτε με εκλογές, που θα σημαίνει απομάκρυνση των μαζών από το πεδίο της πάλης και επιστροφή στο πεδίο του κοινοβουλευτισμού. Είτε να πέσει υπό την πίεση ενός παλλαϊκού κινήματος ανατροπής της πολιτικής της. Έτσι λοιπόν ένα παράπλευρο αποτέλεσμα που ενδεχομένως να έχει η πάλης μας έρχεται να μπει προμετωπίδα του αγώνα.
Δε θα κλάψουμε φυσικά, αν καταρρεύσει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Όμως δεν έχουμε καμία αυταπάτη, ούτε σπέρνουμε τέτοιες στον κόσμο, ότι μπορεί από αυτή την πολιτική αστάθεια που θα προκληθεί, να προκύψει κάτι θετικό για το λαό, ότι μπορεί το λαϊκό κίνημα να καθορίσει αυτή τη στιγμή της πορεία της χώρας και να επιβάλλει κάποια ριζική αλλαγή στο κυβερνητικό πεδίο, βομβαρδίζοντας πχ, τα χειμερινά ανάκτορα και καταλαμβάνοντας την εξουσία. Άρα το επίδικο για μας παραμένει η ανατροπή της πολιτικής. Και ήδη γράφοντας αυτές τις σειρές, έχουμε φύγει από το ζήτημα της πάλης του κινήματος και έχουμε πάει σε υποθετικά κοινοβουλευτικά σενάρια.
Η ανάγκη φυγής από το επίδικο
Φυσικά, υποτίθεται ότι η πτώση της κυβέρνησης, τίθεται σαν κομμάτι της ανατροπής του νόμου και της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, και μάλιστα σαν απαραίτητο συμπλήρωμά της. Υποτίθεται ένα ακόμα αναγκαίο συμπλήρωμα είναι η “διαγραφή του χρέους”, η “εθνικοποίηση των τραπεζών”, τα “1400 βασικός μισθός” και διάφορα άλλα ριζοσπαστικά. Που θα υλοποιηθούν άραγε από κάποια αντιφατική(;) κυβέρνηση του κεφαλαίου, που πιεσμένη από τις πολλές πτώσεις θα αναγκαστεί επί τέλους να επιστρέψει στην “κοινωνική γαλήνη”;
Για την ΑΡΕΝ τα πράγματα ήτανε ξεκάθαρα, καθώς ο έντονος κυβερνητισμός του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζονταν πάντα – ο Τσίπρας έχει ήδη ζητήσει εκλογές πριν από την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου πετώντας τη μπάλα στη γήπεδο της αστικής τάξης. Και ζητώντας, φυσικά από το σύστημα επιτέλους να επαναδιαπραγματευθεί την “κοινωνική γαλήνη”, για να γυρίσουμε στην ομαλότητα...
Για την ΕΑΑΚ, η έλλειψη κεντρικού εκφραστή στο πολιτικό επίπεδο, άφηνε περιθώρια για φοιτητικούς συνδικαλισμούς. Πχ στην αφίσα του συντονιστικού το “κάτω η πολιτική της κυβέρνησης”, θεωρήθηκε περιττό, καθώς “όλοι το ίδιο εννοούν”. Δεν εννοούν όλοι το ίδιο!
“Προφανώς και μέσα στην όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων και την κρίση του πολιτικού συστήματος, που κάνουν εμφανές το ενδεχόμενο για κατάρρευση κυβερνήσεων υπό το βάρος του λαϊκού παράγοντα, είναι πιθανό να δούμε ένα φάσμα ενδεχόμενων από αστικές κυβερνήσεις, αντιφατικές(;;;) κυβερνήσεις ή κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας, πιθανόν και με συμμετοχή κομματιών της Αριστεράς. Φυσικά η στάση των ταξικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς απέναντι σε τέτοιες κυβερνήσεις δεν είναι ίδια με τη στάση απέναντι σε καθαρά αστικές κυβερνήσεις, ωστόσο σε κάθε περίπτωση η θέση μας είναι ότι η σύγχρονη επαναστατική στρατηγική δεν περάνει μέσα από τη διαχείριση της εξουσίας”. [Θέσεις του συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ]
Και εάν υπάρχουν αμφιβολίες από την παραπάνω μεσοβέζικη τοποθέτηση:
“Με τη διαγραφή του χρέους, θα σταματήσουμε την αιμορραγία που ρουφάει ένα δις ευρώ κάθε βδομάδα, από τα δημόσια ταμεία για λογαριασμό των τραπεζιτών και έτσι θα βρούμε αμέσως λεφτά για όλα τα αιτήματα μας”[Θέσεις του συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ]
Αυτό το πολιτικό σχέδιο πρέπει να παίξει το φοιτητικό κίνημα για την ΕΑΑΚ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και γι' αυτό ο στόχος της πάλης με επίκεντρο την ανατροπή του νόμου, και της πολιτικής του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, δεν πρέπει να εκφράζεται -ούτε σαν μειοψηφία...
Απομάκρυνση από το επίδικο σημαίνει αποπροσανατολισμός, αποσυγκρότηση και γραφειοκρατία
Και φυσιολογικό είναι αφού ο κόσμος να μην αντιλαμβάνεται τις αγωνίες τους, να το κάνουν με γραφειοκρατικό τρόπο. Πχ βάζοντας ένα κατεβατό αιτημάτων στα πλαίσια άσχετα με το επίδικο, που ψηφίζει ο κόσμος πάνω στην ανάγκη του να κινητοποιήσει το σύλλογο, και προφασιζόμενοι ότι ο κόσμος ψηφίζει και έχει κάνει κτήμα του αυτά τα αιτήματα.
Ή χρησιμοποιώντας τα συντονιστικά, κεντρικά ή σχολών, με τέτοιον τρόπο ούτως ώστε με οργανωτικούς όρους να λαμβάνονται οι αποφάσεις από τους γνωστούς “λίγους κι εκλεκτούς” ώστε να βγει η απόφαση που θέλουμε. Ή στην τελική, εάν υπάρχουν επιτροπές που κινούνται σε λίγο διαφορετική κατεύθυνση, πνίγοντας κι αυτές. Το ζήτημα είναι ότι όταν λειτουργεί ένα συντονιστικό όχι για να συνθέτει τις απόψεις του κόσμου του κινήματος, και να εκφράζει και τις μειοψηφικές απόψεις στο εσωτερικό του, αλλά σαν ακροατήριο αποφάσεων που έχουν λειφθεί πριν από αυτό, τότε οι μάζες το απαξιώνουν.
Είναι αυτές οι συμπεριφορές, που έχουν σπείρει το έδαφος για την ενδυνάμωση της αναρχίας-αυτονομίας, και της απαξίωσης της οργανωμένης πάλης γενικότερα.
Όμως, συναγωνιστές, δε γίνεται με οργανωτικούς όρους σε ένα κίνημα να πνίξεις μια άποψη κι ας είναι μειοψηφική. Θα βρει από τη ζωή άλλους τρόπους να εκφραστεί, όπως αν κλείσεις τη μία τρύπα της διαρροής το νερό πετάγεται από αλλού.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΕΙ-ΤΕΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου