Προτάσεις κόλαφος για τα φοιτητικά δικαιώματα οι προτάσεις Γρυσπολάκη, πρύτανη του πανεπιστημίου Χανίων, που κατατέθηκαν στην 63η σύνοδο των πρυτάνεων. Ο Γρυσπολάκης δε μασά τα λόγια του, όπως κάνουνε τα περισσότερα κυβερνητικά έγγραφα και αποφάσεις που αφορούν το πανεπιστήμιο. Μιλά χύμα και τσουβαλάτα, εκφράζοντας τα πιο αντιδραστικά κέντρα του συστήματος που έχουν κυριολεκτικά ξεσαλώσει μετά την προσφυγή στο μηχανισμό ΕΕ, ΔΝΤ. Λέει τις αλήθειες του συστήματος για το μέλλον που ετοιμάζουν για τη σπουδάζουσα νεολαία. Την αλήθεια που συστηματικά και για χρόνια προσπαθούσε να αποκρύψει ο πολιτικός λόγος των ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και οι ανοησίες περί αντεπίθεσης και αντιπροτάσεων της Αριστεράς στα πανεπιστήμια. Μια αλήθεια που πλέον λέγεται στυγνά και με τον αέρα του ρεβανσισμού από το κεφάλαιο.
Αλλά ας δώσουμε το λόγο και στον ίδιο. Διαβάζουμε από την εισαγωγή του κειμένου του για τα κακώς κείμενα, κατά τον ίδιο, του νόμου 1268/1982:
«(α) η συνδιοίκηση και η υπερβολική συμμετοχή των φοιτητών στα εκλεκτορικά σώματα ανάδειξης οργάνων διοίκησης
(β) η φοίτηση άνευ -κατ' ουσίαν- χρονικού περιορισμού και
(γ) το μη υποχρεωτικό της παρακολούθησης των μαθημάτων και συνακόλουθα η εντατικοποίηση των σπουδών
(δ) η άνευ κόστους για το φοιτητή απώλεια μαθημάτων
(ε) η χωρίς κριτήρια χορήγηση δωρεάν συγγραμμάτων
(στ) η καταστρατήγηση της έννοιας του ασύλου και η ανοχή όλων μας λόγω της τρομοκρατίας και της ασκούμενης βίας που ασκείται εκ μέρους μειοψηφιών στα πανεπιστημιακά όργανα διοίκησης έχουν καταστροφικές συνέπειες στη λειτουργία και την απόδοση των Πανεπιστημίων και στον εκμαυλισμό των συνειδήσεων των νέων ανθρώπων. Επιπλέον, η τύποις και μόνον αξιολόγηση των Πανεπιστημίων έχει αδρανήσει μία εκ των ων ουκ άνευ ακαδημαϊκή λειτουργία τους λόγω της έλλειψης πόρων για τη συνέχιση της εξωτερικής αξιολόγησης».
Στο κυρίως κείμενο φυσικά διευκρινίζει ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια για παρερμηνείες. Να τι λέει για τους ταξικούς φραγμούς μέσα στο πανεπιστήμιο: «Τα εν λόγω Σώματα πρότειναν η διάρκεια φοίτησης (4, 5 ή 6 έτη) να προσαυξάνεται το πολύ κατά ένα ή δύο έτη και όχι κατά 100%, όπως προβλέπει ο νόμος. Με αυτό τον τρόπο, επιτυγχάνεται η επιβαλλόμενη υποχρεωτική παρακολούθηση των μαθημάτων.» Με ένα σμπάρο, λοιπόν, δύο τρυγόνια για τον κύριο Γρυσπολάκη: και υποχρεωτική παρακολούθηση μαθημάτων και διάρκεια φοίτησης ν+1 από 2ν όπως το προβλέπει ο νόμος-πλαίσιο 3549/2007 (όπου ν τα έτη σπουδών).
Για τη δημόσια δωρεάν παιδεία: «Να εξαιρεθούν τα Πανεπιστήμια από το καθεστώς του ΝΠΔΔ, διατηρώντας το δημόσιο χαρακτήρα τους. Εάν δε είναι αδύνατη την παρούσα στιγμή η τροποποίηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, θα πρέπει να αλλάξει το νομικό πλαίσιο, ώστε να εξαιρεθούν τα ΑΕΙ από ορισμένους περιορισμούς στη διαχείριση των οικονομικών τους» και «την προσέλκυση πόρων από τρίτες πηγές».
Ας δούμε τι λέει και για μερικές από αυτές τις πηγές. «Καθιερώνονται δίδακτρα για αλλοδαπούς φοιτητές, αλλά και για Ελληνες, οι οποίοι πληρώνουν για την παρακολούθηση μαθήματος μετά από αποτυχημένες εξετάσεις σε αυτό. Συγκεκριμένα, την πρώτη φορά ο φοιτητής παρακολουθεί δωρεάν το μάθημα, ενώ η αποτυχία πληρώνεται από τον φοιτητή αντί να πληρώνεται από την κοινωνία.» Και γίνεται πιο συγκεκριμένος αφού διευκρινίζει πως, εάν δεν περάσει ο φοιτητής το μάθημα κανονικά στο έτος, μπορεί να το ξαναδώσει το Σεπτέμβριο. Εάν αποτύχει ξανά, πληρώνει δίδακτρα. Εισαγωγή διδάκτρων λοιπόν προτείνει ο Γρυσπολάκης για όλους, γιατί για όσους γνωρίζουν είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να περάσει ένας φοιτητής όλα τα μαθήματα με την πρώτη με το καθεστώς της αυθαιρεσίας και των μαζικών κοψιμάτων που κάτι κύριοι σαν τον Γρυσπολάκη κατ' εντολήν εξέθρεψαν στο πανεπιστήμιο. Και για του λόγου το αληθές, αλήθεια, σε τι επιβαρύνεται το πανεπιστήμιο από έναν «αιώνιο» φοιτητή, αφού ούτε σίτιση, στέγαση ούτε πάσο δικαιούται; Α, συγνώμη, το ξέχασα, την κόλλα χαρτί που του δίνεται για να γράψει στις εξετάσεις.
Συνεχίζει για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία: «Τα συγγράμματα να χορηγούνται δωρεάν στους φοιτητές οι οποίοι αποδεδειγμένα έχουν χαμηλό οικογενειακό εισόδημα κατά προτίμηση με τη μορφή κουπονιού, βάσει του οποίου θα μπορεί να επιλέγει ο κάθε φοιτητής από τον εκδοτικό οίκο το σύγγραμμα της αρεσκείας του». «Στις Φοιτητικές Εστίες, οι οποίες πρέπει να αναβαθμιστούν, να διαμένουν οι φοιτητές με χαμηλό οικογενειακό εισόδημα, πληρώνοντας ετησίως ένα συμβολικό ποσόν της τάξης των 400–500 ευρώ». «Η δωρεάν σίτιση να παρέχεται αποκλειστικά και μόνο στους φοιτητές οι οποίοι έχουν οικογενειακό εισόδημα μικρότερο των 30.000 ευρώ». Βιβλιοκάρτα, πολλαπλό σύγγραμμα, κουπόνια που σήμερα είναι συμβολικά ενώ αύριο απλησίαστα (το έχουμε ξαναζήσει το παραμύθι), θέτει υπό αμφισβήτηση στα ίσια -το σύστημα μέσω του Γρυσπολάκη- τα φοιτητικά δικαιώματα και κατακτήσεις.
Για το άσυλο, αφού αναφέρει τα σχετικά με τις δυναμικές μειοψηφίες, καταλήγει πως «τα Πανεπιστήμια πρέπει να μετατραπούν από αναχρονιστικά Ιδρύματα σε μοχλούς ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού της οικονομίας και της κοινωνίας, να άρει τη δαιμονοποίηση της σύνδεσης του πανεπιστημίου με την εργασία και να καταργήσει τη θεοποιημένη λέξη “άσυλο”». Η δαιμονοποίηση του ασύλου είναι και για τον Γρυσπολάκη όρος απαράβατος για τη θεοποιημένη ανάπτυξη (δες κέρδος) και για την τιθάσευση αυτού που μπορεί πραγματικά να το αμφισβητήσει, τους μαζικούς λαϊκούς και νεολαιίστικους αγώνες.
• Για τη συνδιοίκηση δεν αφήνει χώρο για παρερμηνείες: «το ποσοστό συμμετοχής όλων των ομάδων (ΔΕΠ - 50%, Φοιτητές - 40%, Προσωπικό - 10%) να σταθμίζεται αναλόγως της προσέλευσης στην κάλπη» και «Το ιδανικό φυσικά θα ήταν η δραστική μείωση της συμμετοχής των φοιτητών σε ένα συμβολικό ποσοστό της τάξης του 5-10%.» Είμαστε οι μόνοι που από τη θέσπιση της συνδιοίκησης το 1982 είχαμε αντιταχθεί στον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Φυσικά, τώρα που η συνδιοίκηση επιτέλεσε το ρόλο της, του ευνουχισμού του φοιτητικού κινήματος, ο Γρυσπολάκης και το σύστημα θέλουν να την αναβαπτίσουν. Και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο λοιπόν. Και πετώντας τους ρεφορμιστές από τα όργανα και δίνοντας έναν επιπλέον λόγο στο φοιτητή ώστε να συμμετέχει στην παρωδία των πρυτανικών εκλογών.
Ο Γρυσπολάκης συνεχίζει και θέτει θέματα όπως το κλείσιμο και η συγχώνευση σχολών και τμημάτων, αγγίζει το θέμα της εισαγωγής στο πανεπιστήμιο με την επιλογή από το πανεπιστήμιο των εισακτέων κάθε σχολής, προτάσεις που εάν υιοθετηθούν θα δημιουργήσουν δραματική συρρίκνωση του αριθμού των φοιτητών, σπουδαστών στην τρίτη βαθμίδα. Αγγίζει τα ζητήματα της συρρίκνωσης και της πειθάρχησης του διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού και της πιο άμεσης υπαγωγής τους στις ανάγκες των επιχειρήσεων, ενώ θέτει επιτακτικά το ζήτημα της άμεσης εφαρμογής της αξιολόγησης των ιδρυμάτων ως μοχλό πίεσης για την άμεση εφαρμογή των μέτρων.
Το σύστημα, με τον γνωστό ιεροκήρυκά του Γρυσπολάκη, θέτει υπό αμφισβήτηση το μαζικό πανεπιστήμιο του 2ου μισού του 20ού αιώνα. Ενα πανεπιστήμιο -κομμάτι του κοινωνικού κράτους- που ενσωμάτωνε τις κατακτήσεις του λαϊκού, εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος του αιώνα που μας πέρασε. Η ήττα αυτών των κινημάτων, η ανατροπή του συσχετισμού σε βάρος τους ανέδειξε την πιο βάρβαρη και ρεβανσιστική μορφή του κεφαλαίου. Θέλουν και πια το φωνάζουν να επιστρέψουμε στο πλέον ταξικό πανεπιστήμιο του 19ου αιώνα. Να ξαναποκτήσουν τον κοινωνικό έλεγχο μέσα στο πανεπιστήμιο, να εξοβελίσουν την όποια Αριστερά κοινωνικά και ιδεολογικά μέσα από αυτό. Πάνω από όλα να δημιουργήσουν τη νέα στρατιά ανέργων, ημιαπασχολήσιμων, χωρίς πτυχία και δικαιώματα, πραγματικών σύγχρονων δούλων, βορά στις ορέξεις και τις διαθέσεις του κεφαλαίου.
Να μην τους το επιτρέψουμε. Να βάλουμε τους όρους για την επανασυγκρότηση του νεολαιίστικου, φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, την επαναδραστηριοποίηση των συλλόγων ώστε με μάχιμους και παρατεταμένους αγώνες να γαλουχήσουμε τη γενιά που θα αντιπαραταχθεί στη νεοβαρβαρότητα της εποχής μας.
αναδημοσίευση από Προλεταριακή Σημαία, φ.644
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου