«Προστασία του Ακαδημαϊκού Ασύλου» έχει ως τίτλο η επιστολή της υπουργού Παιδείας προς τους πρυτάνεις στις 28/01/2010 και η ειρωνεία θα ήταν κωμική, αν η συντονισμένη επίθεση που συνεχίζεται απέναντι στο άσυλο δεν ήταν τόσο σημαντική.
Με ισχυρό πάτημα το νέο νόμο-πλαίσιο, η Διαμαντοπούλου ανοίγει και επίσημα το ζήτημα της κατάργησης του ασύλου και ζητά την εφαρμογή ακόμα μίας από τις διατάξεις του νόμου. Η ύπαρξη του νέου νόμου-Πλαίσιο δίνει τέτοια άνεση στον καινούριο κύκλο επίθεσης της κυβέρνησης, που, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην επιστολή, αρκεί η εφαρμογή των προβλέψεων του νόμου. Αντίστοιχη άνεση προσφέρει και η απόλυτη διάθεση συνεργασίας των πρυτάνεων στο θέμα, πράγμα που «υπενθυμίζεται» ήδη από την πρώτη πρόταση του κειμένου.
Το υπουργείο καλεί τους πρυτάνεις σε διάλογο με συγκεκριμένα δεδομένα: ότι κάθε πανεπιστήμιο πρέπει να ορίσει επακριβώς τους χώρους που προβλέπονται για έρευνα και εκπαίδευση (δηλαδή τα σημεία στα οποία θα ισχύει το άσυλο) και ότι πρέπει να διασφαλιστεί η επικοινωνία με όλους τους αρμόδιους ώστε να αντιμετωπίζονται τα «περιστατικά» σε πραγματικό χρόνο. Επιπλέον, βάζει θέμα πλήρους καταγραφής των χώρων που τελούν υπό μακροχρόνια κατάληψη και λήψης διαρκών μέτρων περιφρούρησης των πανεπιστημίων. Για να μην υπάρχει καμιά παρεξήγηση περί των προθέσεων της κυβέρνησης, η επιστολή αναφέρει ότι γενικός στόχος είναι «η προστασία της ελεύθερης έκφρασης όλων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, της αδιάλειπτης λειτουργίας της εκπαίδευσης και της έρευνας στα ιδρύματα και της δημόσιας περιουσίας».
Η επίθεση στο άσυλο ως κατακτημένο δικαίωμα του κινήματος δεν σταμάτησε ποτέ. Από τη συκοφάντηση των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και των φοιτητικών τους παρατάξεων, των πρυτανικών αρχών και των ΜΜΕ, μέχρι τη νομική κατοχύρωση και τις εισβολές της αστυνομίας. Η επιστολή καλεί στην κάλυψη των όποιων «κενών» έχουν μείνει για την πλήρη ισοπέδωση του λαϊκού δικαιώματος του ασύλου. Του εργαλείου εκείνου που έχει βοηθήσει στην ανάπτυξη των φοιτητικών και λαϊκών αγώνων, του δικαιώματος του κινήματος να συναντηθεί, να συζητήσει και να οργανώσει τους αγώνες του χωρίς την κρατική καταστολή.
Πρέπει να γίνει καθαρό ότι το χτύπημα του ασύλου αποτελεί κομμάτι της επίθεσης που δέχεται συνολικά ο λαός απέναντι στα δημοκρατικά του δικαιώματα, σε μια προσπάθεια να αγωνίζεται με χειρότερους όρους. Ειδικά τώρα που η επίθεση γίνεται σε τέτοιο εύρος και βάθος, η οχύρωση του συστήματος απέναντι στους λαϊκούς και νεολαιίστικους αγώνες γίνεται πιο επιτακτική. Στην προσπάθειά του αυτή, το σύστημα δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει ακόμα και τα πιο ακραία παρακρατικά του όργανα, με πρόσφατο παράδειγμα την προσπάθεια των νεοναζί να συγκεντρωθούν στα Προπύλαια το Σάββατο 6/2. Η χυδαιότητα της κίνησης αυτής ανέδειξε και τις σημαντικές ευθύνες της Αριστεράς που αδυνατεί να απαντήσει ουσιαστικά σε αντίστοιχες ενέργειες, ανοίγοντας το ζήτημα μαζικά στον κόσμο, αλλά αφήνει την απάντηση να δοθεί από αναρχικές ομάδες στη συνήθη λογική και πρακτική του κυνηγητού φασιστών από «μασκοφόρους εκδικητές».
Πρέπει να γίνει σαφές ότι το φοιτητικό και λαϊκό κίνημα είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για τη διασφάλιση του ασύλου απέναντι στο σύστημα και τους μηχανισμούς του - νομικούς, κατασταλτικούς και ιδεολογικούς. Το άσυλο αποτελεί κατάκτηση του κινήματος, ενώ η όποια νομική του κατοχύρωση ως τώρα συνοδεύεται πάντα με όρους για την άρση του. Δεν υπάρχει κανένας «εκπρόσωπος» φοιτητών, κανένας πρύτανης και καμία σύγκλητος που να έχει «αρμοδιότητα» να αποφασίζει για τα λαϊκά δικαιώματα. Το κίνημα στο σύνολό του και η Αριστερά που αναφέρεται σε αυτό πρέπει και μπορούν με τους αγώνες τους να υπερασπιστούν το δικαίωμα του ασύλου τόσο από τη συκοφάντησή του ως «ακαδημαϊκό» ή ως αιτία για την εγκληματικότητα που το ίδιο το σύστημα γεννάει όσο και από τις επιθέσεις της κυβέρνησης και των κατασταλτικών μηχανισμών - κρατικών και παρακρατικών.
Αναδημοσίευση από Προλεταριακή Σημαία 13-02-2010 φ635
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου