«Κλεμμένα αποθεματικά» ή μήπως... ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ;

Σε κάποιες πολιτικές δυνάμεις προκάλεσε δυσφορία, σε άλλες ενεργοποίησε «συναγερμούς». Αναφερόμαστε στην πράξη νομοθετικού περιεχομένου (ΠΝΠ), με την οποία η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ μετέφερε τα αποθεματικά των ταμείων δημόσιων οργανισμών και φορέων (ΑΕΙ- ΤΕΙ, υγεία, δήμοι) στην Τράπεζα της Ελλάδος. Σκοπός της, όπως διατείνεται, είναι να ανταποκριθεί στις τρέχουσες ανάγκες καταβολής μισθών και συντάξεων.

Για μας, είναι ξεκάθαρο ότι η εξέλιξη αυτή θα αξιοποιηθεί από την κυβέρνηση, ώστε να συνεχίσει αλλά και να εντείνει την επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεν είναι τόσο μακρινές άλλωστε οι σύνοδοι των Πρυτάνεων και οι Σύγκλητοι, όπου εκφραζόταν η βαθιά λύπη των διοικήσεων για την υποχρηματοδότηση που τους «ανάγκαζε» να περικόψουν, απολύσουν, καταργήσουν… Προφανώς αυτό δεν αναιρεί ότι η υποχρηματοδότηση είναι υπαρκτή. Δεν είναι όμως και η κύρια πλευρά της επίθεσης που δέχεται σήμερα το Πανεπιστήμιο. Αυτή σε κάθε περίπτωση είναι πολιτική: έχει σχέση με την επίθεση που σε παγκόσμιο επίπεδο έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο στους εργαζομένους στα πλαίσια της συνολικής –και όχι μόνο οικονομικής- δομικής του κρίσης.

Ιδιαίτερα στην εξαρτημένη από ΕΕ και ΗΠΑ χώρα μας, οι ανάγκες της αγοράς είναι συγκεκριμένες. Η διάλυση της παραγωγής, η αποβιομηχάνιση, η παραρτημοποίηση της οικονομίας απαιτούν ένα φτηνό, ευέλικτο και πειθήνιο εργατικό δυναμικό, το οποίο και δεν μπορεί να προκύψει από μια σωρεία πτυχιούχων! Αντίθετα, προϋποθέτει ότι όλο και λιγότεροι θα εισέρχονται στην τριτοβάθμια, και σε αυτήν ακόμα θα χειραγωγούνται και θα εγκαταλείπουν. Οι ταξικοί φραγμοί και η εντατικοποίηση συνιστούν επομένως πολιτική απόφαση χτυπήματος των δικαιωμάτων της σπουδάζουσας νεολαίας. Ενδεικτικά, σε αυτή την κατεύθυνση βρίσκονται τόσο το νέο πολυνομοσχέδιο που διατηρεί ακέραιο το 80% του αντιφοιτητικού ν. πλ. Διαμαντοπούλου, όσο και οι δηλώσεις για κατάργηση των μετεγγραφών.

Βέβαια, δεν συμφωνούν όλοι με τα παραπάνω. Από τη μία, η ΔΑΠ πήρε σβάρνα τα ΔΣ να κατακεραυνώσει την κυβέρνηση και την παράταξή της που «δε θα χει λεφτά το Πανεπιστήμιο». Τι κι αν η ΝΔ είχε γίνει εξπέρ στις ΠΝΠ, απολύοντας χαρακτηριστικά χιλιάδες εργαζομένους εν μια νυκτί; Τι κι αν η ίδια η ΔΑΠ πρωτοστάτησε και πρωτοστατεί στην προώθηση της αντιφοιτητικής επίθεσης; Σήμερα, η ΝΔ, σε θέση πλέον αντιπολίτευσης, πιέζει τον ΣΥΡΙΖΑ προς μια δεξιότερη μετατόπιση, με τη ΔΑΠ να στέκεται ανάλογα απέναντι στην κυβερνητική παράταξη ΑΡΕΝ. Επιπλέον, η ΔΑΠ τάχα οργίζεται, για να μας τρομοκρατήσει ότι η -με την υπογραφή της ΝΔ- ωμή καταπάτηση δικαιωμάτων, η υπόκλιση σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, τα μνημόνια ήταν τελικά μονόδρομος στον οποίο έπρεπε και πρέπει να υποταχθούμε.

Από την άλλη, οι υπόλοιπες δυνάμεις προσεγγίζουν το ζήτημα παρόμοια. Με την υποχρηματοδότηση και τα οικονομικά αίτια να δεσπόζουν στην ερμηνεία τους για την κατάσταση που επικρατεί στο Πανεπιστήμιο, οδηγήθηκαν μέχρι και στο συμπέρασμα ότι οι σχολές, χωρίς αποθεματικά, σύντομα θα βάλουν λουκέτο! Αφού, λοιπόν, το πρόβλημα είναι μόνο οικονομικό, λογιστικού τύπου θα είναι και η λύση! Έτσι, για την ΑΡΕΝ, η ΠΝΠ αποτελεί και τη μοναδική επιλογή για την κυβέρνηση αφού ρευστότητα δεν υπάρχει, για την ΠΚΣ υπάρχει κι άλλη επιλογή, να επιστρέψει το κεφάλαιο τα κλεμμένα, ενώ για τα ΕΑΑΚ είναι απαραίτητο να διαγραφεί το χρέος ή και να αλλάξουμε νόμισμα! Στην ουσία, όλοι τρέχουν να συνδράμουν το κεφάλαιο στην αντιμετώπιση του χρέους και της κρίσης ΤΟΥ σαν καλύτεροι διαχειριστές του κράτους και των οικονομικών του. Φορτώνουν στον φοιτητόκοσμο τους εκβιασμούς και τα αδιέξοδα της κυβέρνησης (grexit, χρηματοπιστωτική ασφυξία) αντί να συμβάλλουν στην πάλη του στη βάση των άμεσων προβλημάτων του. Ζητούν παράλληλα «αύξηση της χρηματοδότησης», λες και έτσι θα παρθεί πίσω η πολιτική απόφαση ξεθεμελίωσης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας… Ωστόσο, η ιστορία έχει δείξει ότι αύξηση των χρημάτων για την παιδεία μπορεί να συνεπάγεται ένταση της επίθεσης (πχ λεφτά για security), με τον ίδιο τρόπο που το «κούρεμα» του χρέους (βλ. PSI) σηματοδότησε νέα αντιλαϊκά μέτρα για τον λαό συνολικά.

Μάλιστα συμφωνούν όλοι ότι απάντηση στην ΠΝΠ αποτελεί η απαίτηση «απειθαρχίας των διοικήσεων», εκείνων δηλαδή που έχουν δείξει δεκαετίες ολόκληρες την πειθαρχία τους στα συμφέροντα του κεφαλαίου και της εκάστοτε κυβέρνησης, κόντρα στις μαζικές φοιτητικές κινητοποιήσεις.

Ως Αγωνιστικές Κινήσεις, γνωρίζουμε ότι η σπουδάζουσα νεολαία δε χρωστάει τίποτα και σε κανένα, και κανένα λόγο δεν έχει να ανοίξει τα λογιστικά βιβλία του κράτους. Οι εργαζόμενοι γονείς μας έχουν πληρώσει με αγώνα δυο και τρεις φορές τα πετσοκομμένα δικαιώματά μας! Γνωρίζουμε επίσης ότι το χρέος, ως μόνο μία πλευρά της εξάρτησης της χώρας μας από ΕΕ και ΗΠΑ, δεν είναι πρόβλημα δικό μας αλλά της κυβέρνησης. Όποιος θεωρεί τη διαγραφή του προϋπόθεση για την κατάκτηση δικαιωμάτων όχι μόνο καθιστά τον λαό υπεύθυνο για τη δημιουργία του αλλά και βάζει τεράστια εμπόδια στην πραγματική και μόνη διέξοδο: την οργάνωση, συλλογική συζήτηση και δράση των φοιτητών μέσα στα όργανά τους.

Είναι πράγματι ανάγκη να μπούμε μέσα στις  γενικές μας συνελεύσεις. Να παλέψουμε με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και όχι ακουμπώντας τα σε υπουργούς και διοικήσεις! Είναι ανάγκη να αγωνιστούμε για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για το σπάσιμο των δεσμών εξάρτησης από ΕΕ και ΝΑΤΟ.